Kehribarın Harfleri

Giriş

Selamlaar. 

Karanlık zihinlerle dolu bir dünya burası. Düzenlediğim ve yeniden yazdığım kitap. Benim için çok özel ve çocukluğum olan kitap burası. Umarım beğenir ve benimle bu yolda olursunuz...

Diyecek pek bir şeyim yok. Uzatmadan iyi okumalar diliyorum.

18.04.2023

KEHRİBARIN HARFLERİ

Yağmur yağıyor, ıslak kaldırımlar. Bir adet sulanmış çorapların getireceği hastalık. Sorun değil, aslında hiç olmamıştı. Daha kötüsünün getirdiği kaderin kanlı iplerinde boğulduğum o zamanlarda, daha çok acımıştı.

Nefes almamı söylediler anne karnımdan doğduğum ilk saniye. O saniyede nefes alırken mavi gözlü bebek, kulağıma üfledikleri isimden bihaberdim.

Vazgeçilen.

Koskoca evrende seçilen, milyarlarca insanın, o gece doğan milyonlarca çocuğun arasından ölecek olan bir kurban.

''Evren bile vazgeçti senden Doğa. Aptal duygulara kapılıp, senden vazgeçmeyeceğimi mi sanıyordun?'' sert zehirli kelimeleri çarptı gözüme.

''Senin yüzünden.'' dedim buğulu bir tonun arkasına saklanan o nefesle. ''Senin yüzünden vazgeçildim her şeyden.'' sen bu kadar gücü taşıdığın için. Ama senin suçun değil, biliyorum.

''Benim için doğdun,'' dedi net bir sesle. ''Bir kez daha ben de vazgeçtiğim için öleceksin Siyah Okyanus'um.''

Her şey olabilmek istediğim zamanların bir harfinde yaşıyordum o saniyeye dek. Birçok şey olabilirdim gerçekten o an. Ama ben olmak istemedim canımın acıdığı her saatin kırıntılarında. 

Bağlılığım.

Yapma bunu bana.

Bana doğduğum zaman, kulağıma üflenen o isimle bakıyordu. O isim, çocukluğumda bir karanlık taşımama sebep olmuştu sırtımda. O karanlık, her seferinde öldürerek toprağın altına gömmüştü çocuk beni.

''Şimdi anlıyorum biliyor musun?'' derken bir duygu hissedebilmeyi diledim. Farkına vardığım şey ise, o an gerçekten tüm duyguları hissedebildiğimdi. ''Neden çocukluğumun böyle geçtiğini şimdi anlıyorum. En başından beri neden o karanlığın beni öldürdüğünü biliyorum artık. Sendin karanlık, hep sendin.''

Bir gülüş doğdu dudaklarına. Bir acı, bir pişmanlık belki de. ''Nefes al Akel,'' dedi tek nefeste. Kalbim bir kez daha attı. ''Rüyanın getirdiği son mutluluk. Kaderin silinmez kalemin silgisini bulduğumda bunu yapman için geç olmadan, al son kez. Belki de bir daha uğramayacak bu şans sana.''

O zehirli sözler kanıma bulaşmaya başladığında, dizlerimin üstüne düşmemeyi denedim. Yağmurun ıslattığı o kaldırım taşlarının arasında, tek bir kan bekliyordu bugünün gecesi. Dizlerimin üzerine düştüğümde bitecekti savaş, bitecekti sınav.

Dudaklarımı araladığım o an bir oksijen doldu içime. Bir daha alamayacağım gibi belki de, tek bildiğim gerçekten yaşadığımdı saniyeler beni gösterirken.

''Şeytan bile,'' dedim acı bir tebessümle. ''Bu kadarını yapmazdı bana. Ama olsun. O kan çıkacak tenimin altından nasıl olsa. Kazandın karanlık, bu senin galibiyetin.''

Bu gece saçlarım gözümü kapatmadı. Bunu anlamak için en baştan başlaman gerekirdi karanlık. Sorun değil, saçlarımın neden gözümü kapatmadığını bilemeyeceksin nasıl olsa.

Nefesimin boğazıma dizilmeye başladığı saniyelerde, zihnime sesi dolan o çan çalmıştı çoktan. Zaman durmuştu kalbim için. Bir acı sarılmıştı bana kehribar gözlü karanlığın kollarıyla.

O çan... çalmıştı sahiden.

Tik, tak.

''Bitti.'' nefesi çıktı dudaklarının arasından tek bir heceyle sanki. ''Kader karardı, bitti.''

Patlayan kutlamalarla bağırdı kader solmuş yüzüme. Ben o an bir kez daha anlamıştım en baştan başlanması gerektiğini, en en başından.

Bak, dedim içimden binlerce kez daha siyah, kanlı geceye. Benim senden başka kimsem olmadığını bir kez daha anladım o gece. Son gece.

---

Sevgili ve biricik arkadaşım Nehir için... Her şey senin sayende, her kelimem seni sarmalayan kollar olsun arkadaşım. İyi ki varsın, senin sayende başladığım bu yolda iyi ki sarılmışsın bana.

Bu benim ilk kurgum, kitabı yayarsanız çok minnet duyarım her birinize.

Ve merhabalar, sonraki bölümde görüşmez üzere!❤️

İnstagram; İpekmeis

:))