Karanlığın cehenneme çizdiği yol kalpten geçer.
Hayatlar dağılır etrafa,
Hareler ve içinde saklı mazi gerçekleri koyar ortaya.
Artık ihanet seni yaşatan hayatının ta kendisiydi.
Hayatın sana ihanet ederken ruhunun bile vicdanından bir parça kesilmed...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Arkanda bıraktığın koca çukur. İçi geçmişin dolu. Kuyunu kazanlardan yalnızca biri o. Galibiyete vardığın an, güçlü karaktere dönüşecek oyun. Yürü Vazgeçilen, kaybetmesi gereken tek odur.
Kendimden emin değildim. Hislerimden, duygularımdan ve özellikle geçmişimden. Kendimden emin değildim bazen, güçlü değildim çünkü. Temelimde yoktu bu. İçimde bir yerde güçlü olabilmek, yoktu.
Omuzlar düşer ilk, sonrası tanrının yazdığı gibi.
Rüzgar esiyor saçlarıma. Uçuyor nefeslerimin arasından. Denizin saf kokusu beni mutlu ediyor. O zamanki gibi, huzur ve sahte kısa bir mutluluk duygusu. Sanki geçmeyecekmiş gibi.
Nehir'i evde bırakmıştım. Ne olacaksa benim yüzüme söyleyerek olacaktı. İstediği bendim. Mavi denizin dalgaları sahile vururken derin bir nefes verdim. Hazır mıydım? Belki. Sonuçta artık iki ergen çocuklar değildik biz. Büyümüştük. Bazı şeyler yaşamıştık, ama büyümüştük.
''Saçlarını ne zamandan beri bu kadar uzun kullanıyorsun?''
Denize bakan mavilerim donuklaştı o an arkamdan gelen o sesle. Durdum. Gözlerim mavi gökyüzüne çıktı ardından. Birinci nefes. Bulutlar vardı, birkaç martı uçuşan. Sonra o ses, arkamda. Yıllar sonra tezahür etmişti zamana.
''Bir gün saçlarımı kesmeyi bırakırsam...''
''Hayır bırakmayacaksın. Kısa saçlıydın, hep böyle kalacaksın.''
''Nedenmiş o?''
''Çünkü biz birbirimizi böyleyken tanıdık sevgilim. Biz birbirimize böyle ait olduk.''
Arkama döndüm ağır bir şekilde. İkinci nefes çıktı dudaklarımın arasından. Rüzgar birkaç saç telimi yüzüme düşürdü. Onları parmaklarımla kulağımın arkasına sıkıştırırken, yılların değiştirdiği insana baktım.
Kumral saçlarının rengi değişmemişti. Uzun boyu, güzel vücudu, en çok da bunu kullanıyordu o zamanlarda. Yeni tıraş olduğu belli olan pürüzsüz yüzü ardından. Gözlerim her bir santimine bakarken o, beni izliyordu. Kafam omzuma doğru düştüğünde bakışlarımın hedefi bu sefer gözleriydi. Koyu yeşil gözler.
''Çok zamandır.'' dedim bana sorduğu ilk sorunun cevabı olarak. Ellerini ceplerine soktuğunda başımı geri kaldırdım. ''Çok çok uzun bir zamandır hatta.''
Yanıma doğru yürümeye başladığında kollarımı önümde bağlayıp bekledim onu. Karşıma geçmişti şimdi. Nasıl gözleri eskinin tozunu kalbime basabilir? Çünkü gençlik Doğa, gençlik hayatının kapanmayacak yarası olabilir bazen.
