Karanlığın cehenneme çizdiği yol kalpten geçer.
Hayatlar dağılır etrafa,
Hareler ve içinde saklı mazi gerçekleri koyar ortaya.
Artık ihanet seni yaşatan hayatının ta kendisiydi.
Hayatın sana ihanet ederken ruhunun bile vicdanından bir parça kesilmed...
Kaçmaya çalıştığın, ama seni daima aynı yerde kıpırdamadan bekleyen ecel. Boş çabaların, o toprak gözünün önünü kapatacak nasıl olsa.
Ya bir uykuyla,
Ya da gerçek bir toprakla.
İki gün.
İki gün olmuştu toprağın altına atıldığım rüyanın üstünden geçen zaman sürecinde. Kavis Arman'ı bir kez daha göremediğim kırk sekiz saat. Boğucu gelen şeyler vardı ve ne olduklarını bile çözemiyordum. Canımın acısı saniyeler öncesiymiş gibi tazeydi nefesimde.
O günden beri uyuyamamıştım. Birkaç saatlik uykuyla duruyordum gün içinde o da gözüm gittiği içindi.
Tanınmışlığım insanların gözünde bir çığ gibi büyürken, bununla uğraşmak istediğim bir zaman olmuyordu. Beni gören müşterilerin gözleri direkt beni hatırlıyor, rahatsız edici bir şekilde de videolarla taciz ediliyordum.
Zamanında Kavis Arman'ın nasıl benimle konuştuğuna şaşıran çalışanlar ise, bu zamanda bir diyaloğa bile giremiyorlardı benimle. Hatta Sevgi abla da. Nehir ve Akın hariç kimse yanıma gelmiyordu.
Kıskançlık duygusunun esiri olan Zeynep ise, kötü bakışlarını ben ona bakmadığım zamanlar atıyordu, hissediyordum. Ona baktığımda ise derin bir nefesle ortalıktan kayboluyordu.
Caddede yürürken, hava almaya çıkarken aynı şey geçerliydi. Evin dış kapısını açtığım an çoğu kişi kapılarını açıyor, onlarla uğraşmak istemediğim için kapıyı sertçe kapattığımda da herkesin kapısı aynı anda kapanıyordu.
Ve ondan yine haber yoktu.
Koskoca kırk sekiz saat. Pislik herif.
''Şans Kızı,'' diyerek daldığım yerden kurtarmıştı beni Nehir. Gözlerimi ona çevirdiğimde kaşları çatıktı. Ne olup bittiğini bile bilmiyordu. Evet, ona anlatmamıştım rüyamı. Zaten o günden sonra bir daha rüya görmemiştim.
''Yine daldın. Neyin var senin böyle?''
Kaşlarımı kaldırdığımda, ellerimi arka cebime soktum. Uykusuzluğumu kapatmak için her maskeyi kullanıyordum ve bu kesinlikle işe yarıyordu. ''Sipariş var mı?''
