Karanlığın cehenneme çizdiği yol kalpten geçer.
Hayatlar dağılır etrafa,
Hareler ve içinde saklı mazi gerçekleri koyar ortaya.
Artık ihanet seni yaşatan hayatının ta kendisiydi.
Hayatın sana ihanet ederken ruhunun bile vicdanından bir parça kesilmed...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerime bak. İçindekileri oku. Yüzüme söyleme ama bunu. Sadece bak. Sadece oku. Dediklerime kaşlarını çatma. Onlar yalnızca oyuna kapılan bir itiraf.
Yalan değil. Onlar, hayatımdan daha gerçek birkaç kelime. Kaçma benden, kaçarsan yaptığımla başa çıkamam.
Nefes al yüzüme doğru. Bana yaşadığımı hissettir. Bir kez daha adımı seslen gözlerimin içine bakarak. Öleceğim bu yolda, son gülümsemelerini sun bana.
Bunların neden iyi hissettireceğini düşünecek kadar vaktim kalmadan,
Nefes aldır bana.
''Doğa.'' dedi gözlerimin içine bakarak. Nefes nefese gözlerimi kapatmıştım dediklerimden sonra. Alnı alnıma yaslıyken, duyacağım şeylerden korunmak için yapmıştım bunu. ''Doğa,'' dedi bir kez daha. Yüzüme doğru verdiği nefesle çıkıyordu ismim dudaklarından. Doğa'ydım ben. Emin olduğum tek şey buydu bazen.
''Bir şey söyleme daha.'' dedim nefes alışverişlerim düzene girmemişken. Gözüm kapalıyken gördüğüm tek şey karanlıktı. ''Lütfen.''
Daha fazlasını kaldıramam canavar adam. Daha fazlası, benim gökyüzümü bile aşar, kalbime giden saklı yolu yaralar. İşte o zaman sarılır boynuma o urgan.
''Gözlerini aç.'' dedi sakin bir sesle.
Açamam. Açacak bir had yok ruhumda. Açamam. Beni aşar, bu sefer kurtulamam.Açtım. Gözleri dudaklarımdan tekrar gözlerime çıktığında, belimdeki kolunu sıkılaştırdı. Sonra sanki mümkünmüş gibi daha da yaklaştırdı beni kendine. ''Doğa,'' dedi tekrar tekrar. Sadece bunu demek istiyormuş gibi. ''Bunun sonunu düşünmek benim yapacağım bir şey değildi.''
Ne dediğini anlamadığım için sadece bakmaya devam ettim. Ellerim kollarına tutunurken, sadece baktım işte.
''Kendini bitirmenle beni de bitirdiğini biliyor musun?''
Gözlerimi yumdum tekrar. Biliyordum, bu da bir nevi cevaptı. Kafasını iki yana salladığını hissettim. Bununla beraber kısa kestiğim gözlerimi geri açmıştım.
Ama sen bilmiyorsun Arman. Ben zaten bitmişim. En başından beri. Anne rahmine düştüğüm o günden beri. ''Özür dilerim.'' dedim kısık bir sesle. ''Bilmediğim her şey için, kendimden ve senden, bu olanlar için, bununla büyüdüğün için özür dilerim...''
