වර්ණ 🌈 [YiZhan]

09 කොටස

මම දෙයක් දැනගත්තා
අනිත් අය කියනවා වගේම රැ අහසෙ පායන තරු දිහා බලන් ඉන්න එක භාවනාවක් කියලා

රැ අහසෙ පායලා තියෙන දිලිසෙන තරු දැකලා පිස්සු වැටුන මම කොයිතරම් නිදාගන්න බෑ කියලා පුංචි දරුවෙක් වගේ මුරන්ඩු වුනත් ඇස්වල කදුළුත් පුරවන් මට නිදාගන්න කියලා බල කරපු මගෙ මල්ලිව අඩවන්න බැරි කමට ආයෙත් පාට නොපෙනෙයිද කියන බයෙන්ම ඇස් පියාගත්තු මට කීයට නින්ද ගියාද කියන්නවත් මම දන්නැ

එලාම් එකවත් නොතිබ්බ මට අවදිවෙන්න උවමනාවක් නොතිබෙද්දි
හොද නින්දේ හිටපු මම ඇහැරුනේ දේව්ගේ හඩ නිසා

"අයියේ ඔයාට පරක්කු වෙයි නැගිටින්න"

"හ්ම්"

දේව්ගේ කටහඩට අවදිවුනත් මම ඇස් ඇරියෙනම් නැ මට බයයි ආයෙත් අදුරු ලෝකයක් මගේ ඇස් වලට පෙනෙයි කියලා

කාට හරි හිතෙන්න පුළුවන් මම බොලදයි කියලා ඒත් අවුරුදු විසිපහක්ම අදුරත් එක්ක ජීවත් වුන මමම විතරයි මගේ වේදනාව දන්නෙ

අනිත් අයට වගේ පාට පාට ලෝකෙක සතුටු වෙන්න බැරිවෙද්දි පුංචි දරුවෙක් වෙලා උන්න මට දැනුන ඒ හැගීම නොඅඩුව ඉයේ වෙනකන්ම දැනුනා

ඉතින් මම දැන් බය වෙන එක සාදාරන නැද්ද

"අයියේ ඔය වැටෙයි හලෝ.."

ඇස් පියාගෙනම පුරුදු විදියට අඩි තිය තිය බාත්රුම් එක හොයාගෙන යන්න ගියපු මාව මොකක හරි හැප්පිලා වැටෙන්න ගියා
ඒක කාමරේ කොණක තිබුන ලී මේසේ වෙන්න ඕන

"බාත්රුම් එකට එක්ක යනවකෝ"

"ඇයි ඔය ඇස් පියාගෙන ඉන්නේ ඇස් ඇරලා බලන්නකෝ පරක්කු වෙලා තියෙන වෙලේ ඔයා තව කෝලම් කරනවනේ ඉතින්"