Until Our Next Eclipse

24

Nag patuloy ang pag layo ko sakanya. Tuwing nasa cafeteria ay iniiwasan ko syang titigan dahil kasama nya lagi si Nadya at mga kaibigan nya. Pag nag kakasalubong kami sa hallway ay parang hindi namin kilala ang isat-isa.

4 years and half na kaming mag kaibigan pero kapag nag kakasalunong kami ay parang wala lang 'yon.

Kaibigan lang pala talaga ang turing nya sakin. Nang hihinayang ako sa pinagsamahan namin pero its better that i took the risk, kasi for me i don't like what ifs so i choose atleast instead.

Di ko alam kung kelan ko sya nagustuhan, lagi ko naman syang gusto simula noon palang pero di ko naman inaasahanf mahuhulog ako sakanya. He's my platonic soulmate, the only man that i trust is him the only person i can tell anything to. I love him so much but we cant be together.

"Miss? Diba ikaw yung kaibigan ni Sol?" Tanong ng isang lalaki.

Familiar sya dahil madalas syang kasama ni Sol sa cafeteria kasama sila Nadya.

"Ah, Oo bakit?" Sagot ko habang kumakain ng biscuit.

"Ilang araw na kasing hindi pumapasok si Sol. Sabi ng mga prof namin ay kamustahin namin sya dahil andami nya ng absent baka hindi sya makarating ng 3rd year neto." Sabi nya at napailing.

"Wala din akong balita sakanya netong mga nakaraan nag karon kasi kami ng inconvenience..." Mahinang sabi ko.

"Sige, puntahan ko nalang sila sa bahay nila bukas since wala namang pasok." Sagot ko at ngumiti.

"Salamat." Sabi nito bago lumayo.

Pag ka uwi ko sa bahay ay hindi ko mapigilang mag alala

@cresentluna: hi, Sol. Kamusta kana? Balita ko di kana daw pumapasok?

Kaaagd naman syang nag online at nag reply sakin

@doremifaSol: ok lang ako, thank you for checking up on me.

He said that he's okay.

But it didn't really seem like it.

Kinabukasan ay pumunta ako sa bahay nila para bisitahin sya.

Nag doorbell lang ako

Humarap sakin ang kasambahay nila.

"Si Sol po?" Tanong ko sakanya.

"Ay hindi nyo ho ba alam? Sinugod po si Sol kaninang umaga dahil bumagsak ito. Grabe nga po e, nakakaawa si sir." Sabi ng kasambahay.

Ang sabi nya okay lang sya. Bakit sya nag sinungaling.

"S-saang hospital po sya naka confine?" Tanong ko sa kasambahay na nanginginig pa ang aking boses.

"Sa San Lorenzo po ma'am." Pag ka sabing pag ka sabi ng kasambahay nila ay nag madali akong pumuntanf hospital.

"What are your relationship to the patient ma'am?" Sabi ng babae sa may counter.

"Girlfriend." Maiksing sagot ko.

May pina fill up lang sakin bago ibigay ang room number.

Nasa harap ako ng pintuan ng kwarto nya ngayon. Hindi ko alam kung kaya kong pumasok.

Anong makikita ko pag pumasok ako? Ano maabutan ko?

Wala akong alam sa nangyayari sakanya. Nandyan sya nung mga araw na kailangan ko ng kasama pero wala ako nung kailangan nya ng kasama. I felt so guilty.

Pag ka bukas ko ng pintuan ay nakita ko si tita Elaine na naka upo katabi ng kama ni Sol.

Napatingin sila sakin ng makita nila ako.

"Luna..." Nanghihinang sagot ni Sol.

Sobrang putla na nya at hinang hina. Hindi ko kayang makita sya ng ganito.

"M-maiwan ko muna kayo." Sabi ni tita Elaine.

Dahan-dahan akong lumapit sakanya.

"Why didn't you tell me?!" Napahawak ako sa bibig ko at pinipigilang umiyak.

"I don't want you to worried." Maiksing sagot nya.

Umupo ako sa tabi nya at hinawakan ang kamay nya.

"I am worried and I hate you for not telling me."

"Kaya ba nilayuan mo ko?" Sabi ko sakanya.

"Akala ko nandyan tayo para sa isat isa? Akala ko ba mag dadamayan tayo pero bakit mo tinago sakin 'to?" Di ko na napigilan ang pag iyak ko

"Pag nawala ako, Luna ayokong iwanan ka ng luhaan. Kasi nung mga araw na helpless ka nandyan ako sayo pero ngayon, ako naman ang magiging dahilan bakit ka masisira ulit." Hindi nya na din napigilan ang emosyon nya.

"Mahal kita Luna eh. Ayoko kong nasasaktan ka." Sabi nya habang nanginginig pa ang boses.

"Sol, kahit minsan naman, isipin mo din naman ang sarili mo. Hindi laging ako.

"Sorry, akala ko kasi mas hindi ganoon ang sakit pag nawala ako. Kay mas pinabuti kong lumayo."

"A-anong sakit mo?" Tanong ko at umiwas ng tingin

"Leukemia." Maiksing sagot nya.

"Putcha...." Sabi ko at napahilamos sa mukha ko.

"Fuck leukemia, you can beat that cancer, Sol." I know him. Hindi sya susuko agad agad.

"What if I did not?" He said.

"Don't say that. I'll be just here for you. I'll help taking care of you. You're gonna fight and continue to chase your dreams, our dreams." I told him and smiled at him even if my tears are falling into my cheeks.

Months passed. I was there when he needed to go to chemo, he completely lost his hair and continue to take treatments.

Pag walang pasok ay minsan ako ang nag babantay sakanya, minsan naman ay natutulog na din ako sa hospital kasama sya.

Every night I cry in my sleep. I pray that Sol live more and do the things he love.

"Kumain ka ng madami, para mabilis kang gumaling." Sabi ko sakanya habang nag babalat ng orange sa tabi nya.

"Gagaling ako kasi nandyan ka eh, ikaw ang source of strength ko." Sabi nya at ngumisi sakin.

"Gagaling ka talaga Sol, diba plano natin na ikaw gagawa ng bahay at ako ang mag dedesign, we are future architect and engineer." Sabi ko sakanya at tumawa.

Di na ako makapag hintay na gumaling sya. Sobra naming plano para sa future.

"Hm, pag nag ka anak tayo ano kaya pangalan?" Sabi nya at tumawa.

"Kung ano anong iniisip mo, unahin mo muna yang pag papagaling mo!" Sabi ko sakanya at nilagay ang orange sa bunganga nya.

"Ano magandang name?" Tanong nya ulit.

"Pag babae gusto ko Celestine." Sabi ko sakanya.

"Why Celestine?" He asked.

"Celestine means stars, Luna means moon and Sol means sun. The sun is also a star but it shines more at night time." I told him.

"Celestine... Beautiful." He said and laugh.

I can't wait to live and have a family with you.