𝘼𝙜𝙚𝙣𝙩ʰʸᵘⁿˡⁱˣ

𝙎𝙚𝙫𝙚𝙣

Hᴇʀᴋᴇsᴇ ᴍᴇʀʜᴀʙᴀʟᴀʀ, ᴠᴇ ɢᴏʀᴜsᴜʀᴜᴢʟᴇʀ..

♡

Bilinmezliklerle doludur hayat, aynı şuan bu iki gencin bu davadaki bilinmezlikleri gibi.. Aslında aşkları bile bilinmezlikten ibaret, ikisinin ruhuda...

Sabaha kadar çalışıp perişan hale gelmişlerdi, ne ağızlarına tek lokma koymuşlar, su bile içmemişlerdi. Fakat bu sadece Hyunjin için geçerli olabilirdi, Felix bütün gece ayakta kalmanın verdiği bitmiştikle genç adamın dibine tünemiş halde pinekliyordu. Ancak Hyunjin nefes dahi alsa gözlerini hemen açıyor, 'ne oluyor?' diye sorup öyle geri uyuya kalıyordu. Genç adam sabah kadar annesinden haber beklemişti, durumu hakkında. Doktorlar bir defa bile aramamıştı, bir andan onun endişesiyle, bir yandanda sabaha kadar göz kırpmadan çalışıp hiçbirşey bulamamak onu daha da öfkelendiriyordu. En sonunda ainirle gözünden düşen yaşla sertçe kapatıverdi bilgisayarı, çıkan sesle Felix hemen fırladı yerinden.

"Annecim!"

Genç adam Felix'in bu tepkisine sebepçe güldü, sonrasında geri takındı sert ifadesini. Ama küçük olanın uykudan gözünü açamamış oluşu, yarım yarım bakan gözleri büyülüyordu onu bir peri gibi.. Sanki Hyunjin'in gözünde, Felix karıştığı pis işlere karşılık, hala masum, yeni doğan bir bebek gibiydi. Yuvarlak gözlüklerini çıkarıp masaya attı genç adam, alnını elleriyle birkaç kez sıkıp bıraktı. Diğeri, onun bu stresli halinden birşey bulamadığını anladı, ancak uykulu halinden ne yaptığını bile bilmiyordu. Biraz daha sokulunca büyüğüne, şaşkın bir ifade kaplamıştı yüzünü. 'Neyse' gibisinden dudak büzüp o, çekici, kalın sesini takınarak konuştu Felix'e karşı. "Felix, kalk boynun tutulacak" Felix ise biraz sırıttı bu dediyle, onu mu düşünüyordu? Önce sunduğu sözleşmeye burun kıvıran adam, o an aklına ne geldiyse yaptı küçük olan. Diğer kolunuda genç adamın omuzlarına attı, bacaklarınıda geçirimce olmuştu işte.. Şuan tam olarak Hyunjin'in kucağında neredeyse aralarında bir karış denecek kadar az bir mesafede duruyorlardı. Büyüğü, ne olduğunu hazm etmeye çalışıyor gibi duruyordu. Elleri istemsizce kucağında oturan çocuğun ince beline kayıyordu, kaydıda. Bir aşağı, bir yukarı hareket eden eli, Felix'in hoşuna gidiyordu sanki, çünkü hoşuna gittiğine dair mırıltılar çıkartıyordu. Evet, hala uyku sersemliğiyle yapıyordu bütün bunları ama bu Hyunjin'in hoşuna gitmediği gerçeğini değiştiremezdi. Tabi ki gitmişti hoşuna, ne yapsa gitmiyordu ki? Lakin, belkide bunu hiç yediremeyecektir kendine. "Felix" diye bir uyarı savurdu, çünkü şuan biraz yerine yerleşmeye çalışırken kötü bir yere oturmuştu, genç adam belinden tutup uzaklaştırmaya çalışıyor, ancak o inadına oraya oturuyordu. "Felix lütfen" bu sefer daha geniş gülümsedi kucağındaki beden, ellerini boynundan çekmeden yan döndü bacaklarını toplarak. Şaşkınlıkla bakıyordu Hyunjin, hepsinin bilinçsiz yapıldığını düşünüyordu. İç çekip işine geri dönmeye çalıştı ancak Felix rahat durmuyordu, bebek gibi mızmızdı. "Seni odana bırakmam gerekecek sanırım" bacaklarını kavrayıp kucağında küçücük kalan çocuğu aldı kollarına, ağır depildi ama evin merdivenli olması biraz sorunluydu. En azından Felix'in odası ilk kattaydı, bir şekil odasını tarif etmişti, genç adam odaya girmesiyle şaşkınlığını saklayamadı. Oda, küçüktü. Duvarlar siyahtan esirgenerek boyanmıştı, biri pembe, birisi sarı.. Çalışma masasının üstü dosya yığınından başka bişey değil gibiydi, tek dikkatini o masada çeken şey kendi dosyası olmuştu. Sonra çekti gözlerini oradan, iki kişilik geniş yatak gerçekten yumuşacık görünüyordu. Onun dışında gayet sıradan bır odaydı. Kendisini atmamak içim zor tuttuğu yatağa hafifçe bıraktı Felix'i. Ancak kolunu bırakmıyordu, çekiştirip duruyordu küçük. Ve bu cidden can yakıyordu, eli ağırdı. Hyunjin, 'Briaz yatar kalkarım' gibi düşündü. Yattı, uzandı yatağa. Gerçekten hayal ettiği gibiydi. Sırtını dönüp uyumaya çalıştı, ancak her zaman olduğu gibi aklınjn bir köşesinde daima kardeşinin ve annesinin gülümseyen bir portresi duruyordu...

♡

Çᴏᴏᴏᴋ ᴍɪɴɴᴏsʟᴀʀ ᴄᴏᴏᴋ..
Bɪʀᴀᴢ Hʏᴜɴʟɪx ʏᴀᴢᴍᴀᴋ ɪsᴛᴇᴅɪᴍ, ᴜᴍᴀʀɪᴍ ʙᴇɢ̆ᴇɴᴍɪşsɪɴɪᴢᴅɪʀʀ...