İki insan ister istesin ister istemesin, kader onları sürekli bir araya getirir. Kaderi şansa çevirip çevirmemek ise iki insana kalır. Bu iki insandan biri öldürür biri iyileştirir. Bazen bu iki insanın hikayesi derin nidalara dönüşür. Bu da kaderin...
Herkese yeni bölümle merhaba. Bence güzel bir bölüm ile geldim. Maalesef düzenlemeye vaktim olmadı. Okurken hatalarımı görürseniz lütfen haber verin ben hemen düzeltirim. Yıldıza basmayı ve bol bol yorum yapmayı unutmayın. Çoğu yoruma cevap veriyorum. İyi okumalar diliyorum.💗💗
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-Nida Işıl-
Beni girdiğim şoktan çıkaran şey hemşirenin uyaran sesi olmuştu.
"Hocam iyi misiniz?"
Bilmiyorum diyemedim. Hissedemiyorum. Ben iyi miydim bilmiyordum. Bildiğim tek şey bir an önce kendimi toplayıp müdahaleye başlamam gerektiğiydi. Hayal kırıklığı mı hissediyordum. Öyle bir boşluktaydım ki biri tutmazsa savrulup gidecektim. Eldiveni düzeltmek için yeltendiğimde ellerimi gördüm. Titriyorlardı. Bir cerrahın eli titremezdi. Titrememeliydi. Kendime kızdım. Kendime o an çok kızdım. Hızlıca eldiveni düzelttim.
Hemşire elime yeni malzemeleri verdi sonra yarayı temizlemek için cihanın yanına geçti. Hemşire çekilince yaranın başına geçtim. Bir adamın yaralarını dikmek benim için ilk defa bu kadar zor olmuştu. Cihanın yüzüne bakamıyordum. Müdahale için atak yaptığımda hemşire beni durdu.
"Hocam elleriniz titriyor. İyi olduğunuza emin misiniz? Böyle devam edemezsiniz."
Onun sesiyle ellerime odaklandım ve titremeye devam ettiklerini gördüm. Ellerim titrerse dikemezdim ki yarayı. Geçmesi için ne yapabilirdim. Bildiğim her şeyi unutmuştum sanki. Aklım alıp başını gitmişti. Geriden gelen bir erkek sesiyle gerildim. Ona döndüğümde Başhekim Boran Bey olduğunu gördüm.
"İyi görünmüyorsunuz. Siz çıkın ben devam ederim" Dedi.
Sanki birinin bunu demesini bekliyormuşum gibi onu kafamla onaylayıp hızla ameliyathaneden çıktım. Eldivenleri çöpe atıp bone mi çıkardım. Boş duvara yaslanıp kendimi yavaşça zemine bıraktım. Vücudum zeminle buluştuğunda ellerimi saçlarıma attım.
En büyük korkumdu tanıdığım birini böyle bir ameliyat masasında görmek. Anın şokundan yeni yeni çıkmaya başladığımda yerden kalktım. Ameliyat önlüğümü çıkarıp çöpe attım. Ameliyathane alanından çıkıp odama yöneldim. Neden böyle olmuştum kendimi anlamakta zorluk çekiyordum. O benim için önemli biri değildi. O benim için bir şey ifade etmiyordu.
O benim hiçbir şeyim değildi. Ama bana neden böyle hissettirmişti bana. Neden onun için canım yanmıştı, ellerim titremişti. Kafam o kadar çok karışmıştı ki. İşin ilk gününden de rezil olmuştum Başhekime. Bu ameliyat benim için kolay bir operasyondu. Yarın kesinlikle özür dilemeye gitmem gerekiyordu ya da teşekkür etmeye inanın hiçbir fikrim yok.
Odama girince çantamı alıp odamdan çıktım. Merdivenlerden hızlıca inip hastanenin çıkışına geldim. Duraksadım. İçimden bir his gitmeme engel oluyordu. Onu böyle bir ameliyat masasında bırakıp gitmek istemiyordum. Kahretsin. Ben niye böyleydim. Elimi bir kez kafama vurup yüzümü buruşturdum.
