İki insan ister istesin ister istemesin, kader onları sürekli bir araya getirir. Kaderi şansa çevirip çevirmemek ise iki insana kalır. Bu iki insandan biri öldürür biri iyileştirir. Bazen bu iki insanın hikayesi derin nidalara dönüşür. Bu da kaderin...
Merhabalar. Sonunda yeni bölüm ile gelebildim. Çok uzun zamandır hastaydım. Bir türlü geçmemişti. Şimdi çok daha iyiyim ama.
Size gerçekten bomba gibi bir bölüm ile geldim. Hazır olun. Hatta kemerlerinizi bağlayın. En önemlisi ise bolca yorum yapın. Hepsini tek tek okuyorum biliyorsunuz.
Umarım yazım yanlışı yapmamışımdır. Düzenlemeye çok vaktim olmadı maalesef. İyi okumalar. Oy vermeden yani yıldıza basmadan geçmeyin. Çokça kalp
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Buraya bir şarkı bırakabilir misiniz?
🌙
Hayat tahmin edemeyeceğiniz kadar çok sürprize sahipti aslında. Bu kimi zaman sizin için bir şans, bir dilek, bir hayalinizi size getirmesi olabilir. Ama bence en büyük sürpriz beklenmedik bir insandı. Çünkü diğer tüm şeyler zaten sizin düşündüğünüz istediğiniz, hatta olması için her yolu denediğiniz şeylerdir. Oysa bir insan öyle değildir. Ne beklersiniz, ne de tahmin edebilirsiniz onu. Bir anda çat kapı gelir, şaşırır kalırsınız. Hatta bazen kabul edemezsiniz o insanı. Ama hayat bir yolunu bulur ve size kabul ettirir. Bir şekilde yolunuza çıkarır durur. Bu insan hikayenin sonunda size büyük bir mutluluk bırakabileceği gibi derin bir hüzün de bırakabilir. İşte bu hayatın sürprizi değil kaderin cilvesidir. O zaman kendinizi kapana kısılmış hissedersiniz. Aynı benim şuanda hissettiğim gibi.
Hala Cihan'ın ağzından çıkanları anlamış değildim. Yanlış mı duymuştum. Delirmiş de olabilirdim aslında. Tam olarak ne demek istediğini çözemediğim için ona doğru hafifçe döndüm. O asla şaşkın olmayan hatta eğlenen yüz ifadesini sundu bana. Neden bu kadar soğuk kanlıydı. Biraz şaşırıp tepki vermesi lazımdı en azından. Ya da daha önceden biliyordu da şimdi rol mü yapıyordu.Kafam bu sefer gerçekten allak bullaktı.
Sinirlerim dehşet bozulduğu için kahkaha atmaya başlamıştım. Dalga geçiyordu benimle aklı sıra. Oyun oynuyordu ya. Yoksa nasıl gerçek olsun böyle bir şey. Neymiş efendim benim karşı binam da oturuyormuş. Saçmalığın daniskası. Çok güldüm valla. Kahkaham azalınca Cihan'a baktım. Merakla bakıyordu bana. Sonunda kahkahamdan fırsat bulup konuşmaya başladım.
"Valla çok komiksin Cihan ya. Hiç güleceğim yoktu. Nereden geliyor böyle şakalar aklına?" dedim ve yüzündeki ifadenin solmasını izledim. Niye gülmemişti ya da şakası hakkında bir şeyler dememişti? Tepkisini böyle beklemiyordum. Resmen acır bakışlarla bakıyordu bana. Kafamda bir şeyler oturunca oturduğum yerde gerildim. Gülümsemem soldu.
"Sen, sen şaka yapmıyorsun." dedim soru sorar gibi. Merakla yüzünü izledim.
Olumsuz anlamda başını salladı büyük bir hüzünle. Bu hareketi ile elimi ağzıma kapattım ve önüme döndüm. Baya baya şaka yapmıyormuş. Şimdi Cihan gerçekten benim karşımda mı oturuyordu. Bu bir şaka değildi. Bu niye bir şaka değildi. Bu hayatın bize yaptığı en büyük şakaydı sanırım. Nasıl olurdu ya? Nasıl denk gelebilirdi böyle bir şey. Şu an da ikimizde ne dersek diyelim boştu. En mantıklısı olay yerini terk etmekti. Elimi yavaşça arabanın kapısının koluna attım.
