İki insan ister istesin ister istemesin, kader onları sürekli bir araya getirir. Kaderi şansa çevirip çevirmemek ise iki insana kalır. Bu iki insandan biri öldürür biri iyileştirir. Bazen bu iki insanın hikayesi derin nidalara dönüşür. Bu da kaderin...
Yeni bölüme hoş geldiniz. Bayadır bölüm atamıyordum sonunda attım. Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutuyorsunuz çok üzülüyorum. Onun dışında 1K olmuşuz gerçekten çok teşekkür ederim. İyi okumalar diliyorum. Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın💓
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌙
Hayatta bazen gittiğiniz yolun artık eskisi gibi olmadığını başka bir yola saptığınızı fark ettiğiniz anlar olur ya. Kendimi şuan o anda hissediyordum. Her şey aynıydı ama farklıydı da. Girdiğim bu yolun ise sonu hiç belli değildi sanki. Yok gibiydi de. Ne kadar ilginçti hayat. Hep bir beklenmedik ve saçmaydı. Daha iki gün önce sıradan bir hayatım varken şimdi başım beladan çıkmıyordu. Aklım dağınık gibiydi. Özellikle o yanımdayken. Hele birde şimdiki gibi elimi tutuyorken aklımı bulana helal olsundu.
"Ne diyon gardaş sen? Ne garusu? Yuzuğu bilem yoğh barmağanda." (Ne diyorsun kardeşim sen? ne karısı? Yüzüğü bile yok parmağında.) dedi adam.
Ben hala Cihan'a bakıyordum. O bana bakmak yerine adama bakıyordu. Sert bakışları ateş gibiydi ama insanı donduruyordu. Bu nasıl ikilemdi böyle. Yüzünde hafif bir sırıtma oluştu. Ama o kadar hafifti ki anlamak için iyi incelemek gerekiyordu. Bakışlarını yandaki sedyeden bize bakan Hamza ve yanındaki kişiye çevirdi. Onları boşta kalan eliyle çağırdı. Ellerimizi hiç ayırmadan. Hamza yanımıza geldiğinde geri adama döndü.
"Efendim komutanım." dedi Hamza. Günün bilmem kaçıncı şoku da gelmişti. Yani artık tutmayın beni bayılmam lazım. Adamın asker çıktığı yetmemiş gibi birde komutan çıktı iyi mi? Hani asker neyse de komutan adam KOMUTAN. Çığlık mı atıyım ne yapayım ben.
"Bu arkadaşımızı bir süre misafir edelim. Eşlik edin siz." dedi Cihan.
Ne eşlik etmesi? Ne misafiriliği? valla anlamıyordum. Artık anlamamakta yormuştu. Doktorum ben. Zekiyim. Ama bu adamın yanında kendimi niye bu kadar aptal hissediyordum. Belki de sıkıntı bende değilde Cihanda idi. Beklenenin dışında bir insandı benim için. Beklenmedikti ama beklenecek türdendi. Ne diyordum ben ya.
Hamza başıyla Cihanı onayladı. Adamın bir koluna Hamza diğer koluna ismini bilmediğim kişi girdi. Adam ise itiraz çığlıkları atıyor. Resmen tepiniyordu. En sonunda böyle olmayacağını anlayan Hamza ile diğeri adamı havaya kaldırdılar. Şaka gibi adamı öyle götürdüler. Güçleri beni şaşırtsa da onlar askerdi sonuçta. Ağzım açık bir şekilde adamı taşımalarını Acilin çıkışına kadar izledim. Gözden kaybolduklarında Cihan'a döndüm. Bana baktığını görünce utandım biraz. Kesin kulaklarım kızarmıştı. Kahretsin birde saçlarımı topuz yapmıştım bugün.
Cihan gizlice sırıttı ve elimi bıraktı. Elimi bıraktığında düştüğüm boşluk hissi beni şaşırtmıştı. Neden böyle hissetmiştim anlamamıştım. Elim boşta kalınca ne yapacağımı bilemedim. Elimi yanağıma attım ve sanki hafifçe kaşıyor gibi yaptım. Sonra adama ne yapacakları sorusu geldi aklıma.
