İki insan ister istesin ister istemesin, kader onları sürekli bir araya getirir. Kaderi şansa çevirip çevirmemek ise iki insana kalır. Bu iki insandan biri öldürür biri iyileştirir. Bazen bu iki insanın hikayesi derin nidalara dönüşür. Bu da kaderin...
Sürprizzz. Ben yine geldim. Üst üste iki gün yeni bölüm gelince şaşırdınız değil mi? İnanın bende şaşırdım. Ama sizi uzun süre beklettiğim için bunu hak ettiğinizi düşündüm.
O zaman iyi okumalarrrballarım. Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Yorumlar çok az bu sıralar.
Bu bir tık üzüyor çünkü sizinle konuşamıyoruz böyle olunca. O yüzden bolcaaa yorum yapın ki sizinle konuşabileyimm. Çokça kalpp.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~Nida Işıl~
Buraya bir kalp bırakır mısınız?
"Değil mi? Yengemiz değil mi?" Hamza'nın lafı ile bakışlarım Cihan'a döndü. Sonunda Hamzadan gözlerini ayırınca bana bakmıştı. Ben miydim yenge? Benim niye haberim yoktu bu durumdan?
"Değil." Dedi Cihan net sesiyle. Ardından hiç beklemeden yanımdan fırtına gibi geçip çıktı perdeden. Yarattığı hava akımı yüzüme vurmuştu, gerçekler gibi. Tabii ki yenge falan değildim.
Bana öyle bir bilgi gelmemişti. Cihandan da öyle bir şey göremedim. Ne diyordum ben ya? Düşüncelerimden sıyırılınca Hamza'ya döndüm. Anlamamış gibi bakıyordu bana.
"Duydun komutanını. Alık alık bakma bana." Onun cevabını beklemeden çıktım perdeli bölümden. Tam acilden de ayrılacakken Hamza'nın benden önce koşarak ayrılması ile bakakaldım.
Hayır neydi bu acele. Tabakhaneye tabak mı yetiştiriyordu sanki. Bugün niye herkes sinirlerimi bozmaya yemin etmiş gibiydi?
Odama çıktığımda sonunda sinirlerim düzelmişti. Oturduğum yerden kalkıp cama yaklaştığımda ise beklediğim gibi iki çift insan gördüm. Cihan olduğu gibi sabit bir şekilde dikilirken Hamza tam tersi bir o tarafa bir bu tarafa yürüyordu. Tam camdan çekilecekken gelen aracı gördüğümde durdum.
Askeri bir araç Cihanların önünde durdu. Buradan görebildiğim kadarıyla arabanın içinde tüm Tim vardı. Yine mi göreve gidiyorlardı? Sanki daha yeni gelmiş gibiydiler.
Ayağınıza taş değmesin...
Düşüncelerimle işime döndüm. Ani bir hareketle oturduğum için sızlayan yarama elimi koydum. Yokluğunda mı sızlıyordu yaralarım, yoksa yara zaten o muydu?
🌙
"Selamlar." Dedim elimdeki poşetleri havaya kaldırırken. Beni görünce heyecanla yanıma gelen Ahu'ya kısa bir gülümseme gönderdim. Elimdeki poşetleri aldı ve içeri yöneldi.
