Jeszcze Mi Podziękujesz (Marvel)

Rozdział 15 - Tom

Rozdział 15 - Tom

Nie była zaskoczona jego wizytą. Bardziej zdziwił ją fakt o jakiej porze jej stary przyjaciel zawitał w jej progi. Ale co najważniejsze kto go wpuścił?! Willow przekrzywiła pytająco głowę przez co jej włosy zsunęły się na ramie.

-Co cię tu sprowadza?-Zapytała pomijając wszelkie grzeczne przywitania.

-Dawno sie nie widzieliśmy.-Wzruszył ramionami.-Znów zawitałaś do Nowego Yorku i nie poinformowałaś mnie o tym.

-A musisz o wszystkim wiedzieć Tom.

-Willomina jak zawsze urocza.-Uśmiechną sie odsłaniając proste zęby.

Tom - wysoki szatyn z czarnymi jak węgiel oczyma. Przyjaciel Willow z czasów kiedy była w pełni normalna. Nie wiedział o jej mocach, nie wiedział o niej zbyt wiele ale wydawał sie to akceptować. Willow nie unikała go i jakoś sie złożyło, że się za kumplowali. Zawsze darzyła go dziwnym, czysto kumpelskim uczuciem. On natomiast zawsze wydawał sie być cóż lekko zauroczony.

-Nie na zbywaj mnie tak, bo wsadzę ci parasolkę w tyłek.

-I co?

-I kurva rozłożę.-Obniżyła ton tak by mroził krew i zasikał gardło.

***

Coś w powietrzu drażniło go. Potarł nos starając sie odpędzić ten cholerny zapach zepsutej krwi, kurzu i piżma... Drażnił jego zmysły włączając dzwoni alarmowe gdzieś w tyle czaszki. Peter siedział spięty. Zbyt jak na przebywanie w bazie. Postanowił wyjść ze swojej kwatery i ruszyć w kierunku z którego rozchodził się dziwna won. Zapukał do drzwi Willow.

-Otwórz se sam do cholery!-Warknęła jakby na pokaz.-Masz kurva ręce!

Otworzył. Pożałował tego od razu. Zapach był na tyle silny, że przymknął oczy i automatycznie spłycił oddech. Zapach zagrożenia wisiał w powietrzy jak cholerny trujący gaz.

-My się chyba nie znamy?-Zapytał patrząc na chłopaka, który siedział z Willow.

-Owszem nie znamy.-Tamten zmarszczył brwi.

-Willow kim jest twój znajomy?-Zwrócił się do dziewczyny nie odwracając wzroku od obcego.

-To Tom.-Powiedziała, a w jej oczach zobaczył lekki błysk irytacji.

-Co on tu robi o tej porze? Nie jest zbyt późno?

-Masz rację jest późno.-Mruknęła i spojrzała wymownie na Toma.-Wpadnij jutro. On ma rację.

-Kim on jest?-Zapytał jej szatyn i Peter wiedział że już go nie lubi.

-Przyjacielem.-Odpowiedziała wymijająco.-Ma gębę i jak by chciał to by ci się przedstawił.-Burknęła pod nosem ale Peter i tak to słyszał.

Tom wyminą Petera perfidnie zahaczając o jego ramię. Skierował się do wyjścia. Peter odprowadził go wrogim spojrzeniem. Gdy zapach w powietrzu rozrządził sie wypuścił powietrze ze świstem. Nawet nie zarejestrował kiedy zaczął wstrzymywać oddech.

-Peter? -Zaczeła cicho dziewczyna.

-Tak?

-Dziękuję. On siedział by tu nawet całą noc. Za długo się nie widzieliśmy i to nie z mojej winy... Nie chciałam podtrzymywać kontaktu przez jego charakter...

-Nie ma sprawy... Zabrzmi to dziwnie ale nie podoba mi sie jego zapach. Nie bierz tego do siebie ale już go nie lubię.-Usiadł obok niej.

-No co ty nie powiesz?-Uśmiechnęła się złowieszczo. Spojrzała mu w oczy.-Peter ja wiem...-Zachichotała.-Nie jesteś normalny.

-Co?!

-Jesteś tak samo pierdolnięty jak ja.-Pstryknęła go zaczepnie w nos i uśmiechnęła sie do niego. Zarumienił się.

-Dlaczego tak sądzisz?-Prawie szeptał.

-Mamy ze sobą coś wspólnego -Przekrzywił głowę.-Oboje... cóż nie lubimy gdy jest nudno. Kiedyś pokażę ci jak świetnie możesz sie ze mną bawić.-Ugryzła go w płatek ucha.

-To obietnica?

-Tak.-Mrugnęła do niego. Teraz w nosie zakręcił mu się zapach jej perfum słodki, delikatny zapach. Mimowolnie szczerzył sie jak debil.

Co mu się dzieje! Karcił sie w duchu... Miał choć jedną przewagę... Wiedział, że nosi soczewki. Koloryzujące soczewki. Uśmiechną sie szerzej. Ona naprawdę jest tajemnicza. To chyba go kręciło ale przecież ma dziewczynę.