Kimse gözlerine bağladığın güvene değmez demişti bana, çünkü en güvendiğin, yeri gelir intihar ipini satın alır sana. Yakın olan ırak, dost olan düşman olur hiç beklemediğin zaman. Hıçkırıkların terazide ağır bastığında feryatlarına, geçmişin mahkem...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
KA.
VII. "MEZARLIKTAKİ ÇİÇEK"
Lissie-Nothing Else Matters
Araba, ağaçlarından arasından göz kırpan ahşap evin önünde pürüzsüz bir şekilde durdu. Ay ışığının ağaçların arasından zar zor aydınlattığı tek katlı ve eski ahşap evde göz gezdirdim. Ormanın içindeki evin çevresinde insan yaşamına dair en ufak iz yoktu. En yakın ev beş kilometre uzaktaydı. Dağ başı dediklerinde gerçekten dağın başı olacağını düşünmemiştim.
Ayakta öylece karşımdaki ahşap eve bakarken Efgen bagajdan aldığı birkaç poşetle birlikte yanımdan geçti.
"Hâlâ tek kalmak istiyor musun? Yoksa fikrin değişti mi?"
Uzun simsiyah paltosu dizlerine kadar uzanıyordu. Önümden ahşap eve yürürken arkasını dönmeden yürümeye devam etti. Ormandan gelen kurt seslerinden bahsediyordu. Omuz silktim.
Hiçbir şey demeden istikrarlı adımlarını atarak ağaçların arasındaki saklanmış eve doğru yürüyordu. Büyük adımlarına yetişmeye çalışsam da evin kapısına ondan geç ulaştım. Elindeki poşetleri yere bırakıp cebinden çıkardığı anahtarı deliğe sokmuş çeviriyordu.
Sessizce onu izliyordum. Tıpkı arabada uslu bir çocuk gibi konuşmadan oturduğum gibi. Soru sormuyordum. Ama cevap istiyordum.
Kafamda dönen binlerce soru olmasına rağmen iki dudağım aralanma zahmetinde bulunmadı. Dilimin ucuna biriken tortular rahatsız ediyordu fakat karşımdaki adam sorularıma lal kesiliyordu. Elindeki anahtarla kapıyı iterek aralarken kafamda çığlık atan seslerin aksine mıhlanmış dudaklarımla karşımdaki adamı izledim. Kapıyı araladı. Derin bir karanlık karşıladı bizi. Dışarısı ay ışığından biraz da olsa aydınlıktı. Evin içine ay ışığı girmediğinden zifiri karanlıktı ve gözüm hiçbir şey göremiyordu.
"Sen burada bekle, elektriği açmam gerekiyor."
Beni karanlık ormanda bırakıp gidecek miydi gerçekten? Üstelik şu an ondan başka kimse yoktu yanımda.
"Nereye? Nereden açacaksın?" Zihnimde popomun kurtlar tarafından parçalanan görüntüsü oynuyordu.
"Evin arkasında." dedi gözleri üzerimde dolaşırken. "Korkuyorsan benimle gelebilirsin."
