İKİNCİ ŞANS

11. Korkular ve Zaaflar

Selammm canlarımm💗
Nasılsınız?
Bu aralar farkındayım bölüm biraz gecikti ama bunu telafi edeceğim. Artık okullar kapandığı için bu tatili güzel değerlendirmek istiyorum. O yüzden tatilde , İkinci Şans'ın yazım sürecini ilerletmek istiyorum. İnşallah her şey planladığım gibi ilerler canlarım o zaman İkinci Şans için güzel dileklerinizi ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen...
Sizleri çok seviyorum İkinci Şans Ailesi<3

______

İnsanların hayatı , başka yola sapacak kadar cesur değildir.
O ruhu ve bedeni bırakacak kadarda nankör görünmez.
Ama nankörlük insan hayatının bir duygusu yani bir elementidir. İnsanın içine girdimi kolay kolay terk etmez orayı, kolay kolay bırakmaz. İlk önce korkması gerekir her şeyden, herkesten ,en çokta kendinden...

Sanki herkes şoka girmişti kimse hiç bir şey söylemiyordu ya da o korkuyla söyleyemiyordu .
"Hayır" dedim nefesimi ağzımdan solurken "Hayır, nabzı durmuş olamaz."dedim etrafımda volta atarken
Gediz , abimin yanındaydı ve dimdik duruyordu koşarak onun yanına gittim.
"Abimin nabzı durmadı değil mi ? Şaka yapıyorsun, şuan benim duyduklarımın hepsinin bana koca bir yalan olduğunu söyle Gediz? Bir şey söyle!" dedim bağırarak, kendimi tutamıyordum abime bir şey olacak korkusuyla yanıp tutuşuyordum .

"Yalan değil" dediğinde; gözlerim karardı, kulaklarım çınladı. Dünyam dönüyordu, ben etraftan soyutlanıyordum. Ellerimi saçlarıma geçirdiğimde ,etrafımda döndüm.

"Olmaz , olamaz ! Abim , beni tek başıma bırakmaz, hepiniz yalan söylüyorsunuz!" diyordum herkese bağırırken ellerimi sallıyordum , nefes alamıyordum , elimi kalbime götürdüğümde kıyafetimi çekiştirmeye başladım çünkü boğuluyordum.

Kendime hakim olamıyordum . Her şeyi yok etmek istiyordum, orada olan her şeyi parçalamak, yıkmak , kırmak istiyordum. Bunları bize kim yaşattıysa onu bulup bunların hesabını tek tek her ayrıntısıyla ona yada kaç kişiyseler onlara ödetmek istiyordum hatta ödetecektim bundan adım kadar emindim.

Bunları aklımın bir köşesine not edip üstünden renkli kalemle geçerken , olduğum yerde dizlerimin üstüne kapaklanmıştım.

Etrafımda ki herkes bana bakıyordu. Sağlıkçılar hariç, onlar abimle ilgileniyordu.

Ben, tekrardan etrafımı kolaçan ederken gözüme bir kişinin varlığıı o kadar batıyordu ki belki de onun yüzünden olmuştu. Abim ,orada can çekişirken o abimin yanında ne yapıyordu?

Ayağa kalktım ve Alaz' ın yanına koşar adımlarımla yürüdüm.
" Ne oldu abime ?" dedim gözyaşlarımı elimin tersiyle silerken , Alaz soruma cevap vermemişti karşımda sadece bana aval aval bakıyordu.

" Ya niye susuyorsun , sen yok muydun abimin yanında!" dediğimde susmak nedir bilmiyordum .
" Abimin yanında tek sen vardın Alaz ! Kolunda kesikler ve çizikler var onlar nasıl oldu? Kendiliğinden olacak değil ya bu kesikler... Alaz, aval aval bakma suratıma da cevap ver !"

Alaz, dudağını ıslattığında yüzü kireç rengini andırıyordu ve soruma nihayet cevap verebilmişti.

"Ben sadece denileni yaptım, yapmak zorundaydım."dedi kendinde değil gibiydi.
" Nasıl?" dedim ve ağzımdan nefes verdim.
"Alaz , ne diyorsun kardeşim gel bir sakinleş sonra konuşalım" dediğinde Alaz'a yakınlaşıyordu. Alaz elini havaya kaldırdı ve tek bir kelime söyledi.  "Gelme" dediğinde Alaz'ı dinlemek zorundaydık.

"Abinin bu hale nasıl geldiğini mi merak ediyorsun Umay" dedi Alaz, o eski Alaz'dan eser yoktu tam bir psikopata dönüşüvermişti.

"Ben yaptım..." dediğinde, tişörtünün yakasını hızlı bir şekilde çektiğinde bağırıyordu.
"Bu ellerle yaptım" dediğinde bana titreyen ellerini gösteriyordu.
"Nasıl?" dedim bitik halimle .