Eğer dünyamı tanımlamam gerekseydi onu birkaç eşsiz parçaya bölerdim. Her birine ayrı sanrılar ve sancılar ekleyerek yok etmek istediğimi anlatırdım. İnsanları, büyücüleri, kadimleri ve asilleri bir kenara ayırır; büyülü yaratıkların tamamına aslınd...
Bölümü bu kadar kısa planlamamıştım. Çok daha uzun olması gerekiyordu ama bölümleri unuttuğunuzu görünce, içim acıdı. 1 aydır hastanedeyim ve önceki 3 ay da oldukça hastaydım. Haftaya bir ameliyatım var ve bu süreçte böbrek taşı ve enfeksiyon için defalarca, ayrı ayrı tedavi görmek zorunda kaldım. O yüzden bir süreliğine daha, bensiz idare etmeniz gerekecek gibi.
Sizi seviyorum.
Birazasli iyi okumalar diler...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimi aralayana kadar birçok kişinin sesini duymuş, konuşmaları işitmiş ancak herhangi birini algılayamamıştım. Acı her zaman yoğun değildi ancak yoğun olduğu zamanlarda zihnimin beni bir köşeden diğer köşeye attığını anımsayabiliyordum. Tek bildiğim şey acıydı ve ben maalesef ki bu acıyla çok önceden tanışmış ve bir daha tanıdık vasıtasıyla bile selamlaşmamak için her yolu denemiştim.
İlk gördüğüm yüz, elinde boş bir şişeyle bekleyen teyzem oldu. Teyzemin görüntüsünün netleşmesi bile çok zordu ama şanslıydım ki gözümü güneş tepedeyken açmamıştım. Geceydi, belki akşam yeni çökmüştü belki gün yeni doğmak üzereydi ama oda karanlıktı. Yalnızca birkaç yerde mum yakılmıştı ve bu mumlar, burada çok kısa bir zaman önce büyü yapıldığına dair izler taşıyordu.
"Karmen... Sonunda! İyi misin?" dedi teyzem. Boğazım, az önce bir panzehir içirildiğinden olsa gerek çok kuru değildi. Ama cevap vermem uzun sürdü çünkü canım hala yanıyordu, deli gibi alev alıyordum. Bu yüzden önce bedenime doğru baktım ve gerçekten bir yangının içinde olmadığıma kanaat getirdiğimde, çareyi yalan söylemekte buldum.
"İyiyim."
Biraz doğrulmaya çalıştığımda teyzem hemen müdahale etti. Odada kimsenin olmaması dikkatimi çektiğinde kırılmak ve sorgulamak arasında kaldım. Özellikle onu arayan gözlerim koca bir boşlukla karşılaştığı için kaşlarım hafifçe çatıldı.
Bir sorun vardı.
"Ne kadar oldu?" dedim ilk olarak. Önce olanı biteni anlamam gerekiyordu ve ben teyzemi tanıyorsam, bana henüz iyileşmediğim için hiçbir şeyi olduğu gibi anlatmazdı.
"Yalnızca üç gün." dedi.
"Saat kaç?"
"Gece yarısı olmak üzere. Ağrın var mı? Zehrin tamamen temizlenmesi iki günü bulacaktır. Senin için-"
"O kıza ne oldu? Safkan kadim miydi gerçekten?"
"Evet." dedi teyzem lafını kesmeme bozulduğunu belli eden bir ses tonuyla. Ayaklarımı yataktan sarkıtırken beni tutmaya çalıştı ama "Tuvalete gideceğim." dediğimde bana yardım etmeye mecbur kaldı. Beni, Mazhar'la birlikte sarayda kaldığımız odanın tuvaletine götürürken "Neden klanda değilim?" diye sorguladım.
