LET ME LOVE YOU (Hate Me Not Sequel)

29: Old Times

CHAPTER 29

Old Times

PRINCE POV's

I'M standing here alone, looking at the place where we used to spend countless hours together. The house seems empty without her laughter filling the air. The words she said still echo in my mind, and the hurt look on her face haunts me.

Dumiretso ako ng uwi dito sa bahay namin. Kanina lang, habang inaayos ko ang mga gamit, hindi ko maiwasang hindi mapaluha sa mga ala-ala na nandito. I badly need her presence right now. I missed her so much.

Alam kong hindi parin ako nawala sa puso niya. Naramdaman ko iyon dahil sa nangyari kanina. Kung bastos iyon sa kanya, sa akin hindi. Hindi ko lang kayang itago ang nararamdaman ko tuwing kasama ko siya.

Well, I've tried to apologize, but she won't listen, won't even look at me that time. I can't blame her. I hurt her. I'm the one person who promised to protect her, but I ended up causing her the most pain.

Galit sa akin ang pamilya niya. Mom told me everything. Yet, I can't give up. I have to make things right. I have to show her that I've changed, that I'm not the man who will give up on her. Kahit gaano pa kahirap, ibabalik ko ang tiwala niya sa akin.

Maraming nagbago sa bahay namin. Wala na ang mga litrato naming dalawa. Ang naiwan na lang ay mga gamit na binili namin noon. She's really mad at me. And, I can't force her to forgive me.

My phone suddenly rang. The unknown number appeared.

"Yes? Who's this?" I asked.

"K-kuya!!! Open the gate!" bigla akong napangiti sa boses na iyon.

Dali-dali akong lumabas at binuksan ang gate. Hindi na automatikong bumubukas ang gate na 'to. I still need to update the security system of this house.

Biglang tumakbo si Lisa papalapit sa akin at niyakap ako. I hugged her back.

"I miss you, brat" ngiting sabi ko rito.

Bigla niyang kinalas ang yakap at kinurot ako sa tagiliran.

"Aray---"

"Galit parin ako sa'yo kuya!" her tears began to fall in her eyes. "Bakit ngayon ka lang dumating?! Hindi mo ba inisip na sobra kaming nag-alala sa'yo?! Dalawang taon kang walang paramdam kuya! I hate youuu!" hinayaan ko lang siyang hampasin ako habang umiiyak.

Hindi ko mapigilang hindi mapangiti. She grew up well. Para siyang si mama kung magsalita.

"Kuya, ang sama-sama mo! Hindi ka pa dumiretso sa bahay! Bakit gusto mong mapag-isa?! Ha?!" pagalit niyang sabi habang pinupunasan ang kanyang luha.

Niyakap ko agad siya bago niya pa makita ang luha ko.

"Sana mapatawad mo si kuya." iyon lang ang tanging lumabas sa bibig ko.

Hinampas niya ako. "Naman eh! Ayos lang na magtrabaho ka sa malayo kuya, pero hindi tama na wala kang paramdam. Si mama, muntik na magkasakit dahil sa'yo. Si lolo, inatake sa puso dahil sa ginawa mo. Paano ka namin mapapatawad?" napayuko ako sa wika niya.

I sighed deeply. "Ikukwento ko sa'yo ang lahat sa loob. Malamig dito sa labas" mahinahon kong sabi bago naunang pumasok sa loob.

"Wait! May dala ako para sa'yo" bumalik siya sa kotse at may kinuha.

I just smiled at nagpatuloy sa paglalakad papasok.

"Wow... grabe, iba na ang hangin dito sa bahay niyo. Hindi kagaya ng dati. Kasi naman, may ghoster na nakatira dito..."