My Safe Place - Minsung

13'

Selamlar millet ben Ander aaaa bilmiyordunuz neyse öhm

Arkadaşlar diğer bölümde dikkatimi çeken bir yoruma yanıt verdim sonra dedim ki hak geçmesin gördüğüm diğer okuyucuların yorumuna da cevap vereyim

Yani ben deli değilim

Bu arada bazen konuşmalarda soru sorayım konuşalım istiyorum

Ama şöyle bir sorun var ben yazsam konuşma size bildirim gider mi emin değilim

Şuan -bilerek- eski sürüm wp kullanıyorum sonra kimse bana cevap vermezse salak kalamam

Eveeeet evet bu geçmişin son bölümü bu

İyi okumalar *muaaah*

--

Jisung bizimle yaşamaya başlayalı 2 yıl olmak üzereydi. Geldiğine pişman mıdır bilmiyordum aslında çünkü gelmesinin üzerinden birkaç ay geçtikten sonra ona da benim gibi zorbalık yapmaya başladılar.

Aynı okula gidiyorduk, her gün birilerini ya onu aşağılarken ya da döverken görüyordum.

Ben başa çıkıyordum hatta kavga ettiğim bile olmuştu ama o yapamıyordu, güçsüzdü benim Jisung'um.

Mahallemizdeki insanlar da bizden nefret ederdi. En ufak şeyde bizi suçluyorlardı kendi çocukları en masum insanlar gibi davranıyorlardı.

İkimizin de kafası dağılsın diye parka gidelim dedim Jisung'a, morali bozuktu bir anda hoplayarak beni beklemeden çıktı ben de arkasından hazırlanıp çıktım.

Yine Jisung'uma sataşıyordu biri. Ben bunların alayını sikerim yeter artık dedim kendi kendime çünkü bıkmıştım artık. Gerekirse her lafı bana etsinler ama ona dokunmasınlar istiyordum.

Yanına gidip Jisung'la uğraşan çocuğa öyle bir bakış attım ki bana bakmasıyla parkı terk etmesi bir oldu desem yeridir. Tek işleri ben ve ailem olmasına rağmen benden hep korkuyorlardı.

Ona dokunmaya çalışan olursa benimle karşılaşacağını bilirdi herkes ama her ne kadar benden korksalarda Jisung'um yalnız kalınca uğraşmaktan çekinmiyorlardı.

Oturduğu bankta dizlerini birbirine çekmiş ağlayan kardeşime baktım, çocuğun gittiğini de benim geldiğimi de fark etmedi büyük ihtimalle yoksa koşar sarılırdı bana biliyordum.

Ha kardeşim dediğime bakmayın o beni abisi olarak görmedi ben de onu gerçekten kardeşim gibi görmedim hiç, babalarımız da hiçbir zaman bu duruma karışmadı.

Yanına oturup çenesinden tutarak kafasını kaldırdım ve bana bakmasını sağladım. Beni gördüğü gibi sarılması bir oldu.

Hıçkırarak ağlıyordu ve üzerimdeki bluzu sıkıyordu.
Belki hep yaşadığımız şeylerdi ama o çok yorulmuştu bunu anlayabiliyordum. Babalarımız da çocukların bize yaptığı şeyleri bilmiyordu, söylemediğimiz için.

Ayrılıp yüzüme bakmasını sağladım tekrar endişeli ama aynı zamanda da kararlıydım.

"Artık susmaman gerek Jisung, biraz cesaretli olman gerek. İkimizin de durumu aynıyken neden hep seninle uğraşıp bana gelince bir şey diyemiyorlar?"

"Söylemesi kolay hyung. Cesur ol diyince cesaret yüklenmiyor ki bir anda."

"İnan bana yapması da o kadar zor değil aslında. Bir kerecik, sadece bir kerecik cesaret göstersen biter. Bağırsan bile bir daha dokunamazlar, gerisi gelecek sanırlar."