heaven has gained an angel

4. Just Breathe

Chapter 4: Just Breathe

Prism

"Stay here for a minute. Wait for me," sabi ko kay Ayara. Agad na akong kumaripas ng takbo upang pumuntang Clinic at iniwan siyang mag-isa. I was nervous as hell.

When I reached Clinic, I shook my head. The door is lock. Nawala sa isipan ko na nagbubukas ang Clinic tuwing 9 AM at 6 AM pa lang. Wala pang nurse rito. No choice, I ran again but this time, leaving school and going to the nearest pharmacy. I bought some first aid treatment.

I'm out of breath when I came back. Sweat was dripping all over my face. Sinalubong ako ng malulungkot na mga mata ni Ayara. Wala pa rin ang mga kaklase namin.

"Saan ka na nagpunta?" malamlam niyang pagkakatanong. "Pawis na pawis ka."

"Pharmacy," sagot ko. "Lilinisin ko mga paso mo. 'Wag kang mag-alala, magaan kamay ko," I told her habang hinihingal-hingal pa. Hinayaan niya akong itaas ang long sleeve niya.

My entire body stopped nang makita ko kung gaano kadaming paso ang meron siya. I did not expect this from her. Sure, this is not from an accident. Halatang sinadya. Isa pa, parang paso ito mula sa isang sigarilyo. Ganito ang hitsura no'n. That got me worried even more.

Napailing-iling ako nang sinimulan ko nang idampi ang bulak na may cream, I gently rubbed it to her burns. We're both silence during the process. But I felt her gaze focuses on me.

Napapahinga na lamang ako nang malalim. Hindi ko alam kung saan niya natamo ang mga ito. Hindi isang pangkaraniwang paso, halos sumugat na at paniguradong sobrang sakit no'n.

"'Yan, ayos na. Let it dry first before we put down your sleeve," saad ko. Inayos ko naman ang mga ginamit ko. Isinilid ko sa isang plastic bag ang mga bulak.

Pero mayamaya, naramdaman kong pinunasan niya ang mga pawis ko sa noo. Nakalimutan kong pawisan pala ang sarili ko. She held my chin high para mapunasan niya ako nang maayos but it reduce the gap between our face, my eyes landed on hers. Minabuti kong tumitig na lamang sa kaniya.

She then catched my sight with her soulful eyes. Ibinaba niya ang hawak na panyo. "Thank you," she whispered weakly.

"Tell me what happened."

I earned a sad lips from her. Then, she looked away. She felt tense. Masama ang kutob ko. I immediately got the answer by the movements of her eyes. May hindi magandang nangyari kagabi. May nanakit ba sa kaniya? Baka maulit na naman 'to.

"I'm worried." I studied her.

She exhales sharply. "Hindi na mahalaga 'yon," she tried to reason out. "What all the matters is I'm okay now." Wala siyang kabuhay-buhay naman.

Napakunot ako ng noo. "Hindi ka mapapaso nang ganyan kalala kung hindi mahalaga. You should tell me. Where'd that come from?"

Instead of answering my question, she bent her head down on the table.

"I need rest," she uttered upang makatakas sa mga tanong ko.

All I did is nod as I shifted my gaze to the window. Kung ayaw niyang ipaalam sa akin, I respect it. Baka hindi pa siya handa. Hindi tamang mangulit.

"Just be careful next time," are my only words. "I'm here. Prism is here for you. Always."

-

Nilibre ko siya ng lunch kagaya ng napagkasunduan namin. Sinadya kong um-order nang marami para sa kaniya, para kahit papaano ay umayos ang pakiramdam niya. Hindi naman ako nabigo, I'm grateful seeing her smiling again as we started eating.

"Prism, narasanan mo na ba mag-skip ng class?" nahihiyang tanong niya sa akin sa gitna ng aming pagkain.

Naudlot ang pagsubo ko ng kanin. I glanced over her. "Not yet. Why?" Saka ko ito isinubo nang tuluyan.