ABİLERİM (kuzgunleşe)

0.4

🦊🦊🦊

"Minelya, kolum uyuştu abim. Saat de geldi zaten kalk artık!" dedi Barlas abim.

"Kolun umrumda değil."

"Senin okulun benim umrumda ama. Gece boyu kolumun uyuşmasına sebep olduğun için seni okula göndererek intikamımı almam lazım."

"Neden sevgilin olmadığını daha iyi anlıyorum. Çok kabasın."

"Abimin sevgilisi neden olmuyor bilmiyorum ama benim sevgilimin olmama sebebi sensin Minelya." dedi Pamir abim yan yataktan. 

"Ben ne alaka ya?" dedim uykulu sesimle.

"SON KONUŞTUĞUM KIZIN ÜSTÜNE KAHVE DÖKTÜN!"

"O yanlışlıkla olmuştu. Ayrıca döken bendim, neden senden ayrıldı? Bu daha saçma."

"Aynen yanlışlıklaydı. Senin işkencelerine katlanmak istememiştir hayatı boyunca."

Oflayarak yataktan kalktım.

"Çok sıkıcısınız. Böyle mi uyandırılır ya?" dedim konuyu değiştirmek için ve gidip elimi yüzümü yıkadıktan sonra odama geçip üstümü giyindim. Mutfağa gittiğimde masada kahvaltılıklar olduğunu gördüm ve gözlerim büyüdü.

"Gerçek bir kahvaltı yapmayı çok özlemişim. VE PEYNİR YEMEYİ! Küçük küçük yiyelim hepsinden, hızlı bitmesin."

Barlas abim gülümsedikten sonra, "Bir gün bunların karşılığını alabiliriz umarım." dedi ve Pamir abimin kahkaha atmasına sebep oldu.

"Abi biz iyi insanlar değiliz, bir şeyin karşılığını alacağımız falan da yok. Dua edelim kiracı bizi evsiz bırakmasın. Bizim en üst noktamız bu."

Barlas abim hak verir bakışlarından sonra bana döndü.

"Bu yüzden okuman lazım Minelya."

"Biliyorum abi ama okula gitmek, ders dinlemek ya da çalışmak çok sıkıcı geliyor."

"Herkese öyle geliyor ama ancak böyle bir şekilde bunlardan kurtulabilirsin."

"Abim haklı Minel, ben sana çok inanıyorum bu konuda." dedi Pamir abim gülümseyerek.

Artık hiçbir şeyi o kadar ciddiye almıyorduk ki şaka yapıp yapmadıklarını anlayamıyordum. Muhtemelen bunu düşündüğümü hissettiler ki ikisi de aynı anda, ÇOK CİDDİYİZ!" dediler ve kahvaltı yapmaya başladılar.

🦊🦊🦊

Okula gittiğimde yüzümde yine umursamaz tavrım vardı ve her zaman oturduğum arka sıraya giderek yerleştim. Defterimi çıkarıp bir şeyler karalamaya başladım. Elif gelip önüme oturana kadar dikkatim hiç dağılmamıştı bile.

"Günaydın!" dedi tebessümüyle.

"Günaydın!" dedim ben de aynı şekilde karşılık vererek. 

Sonra konuşmamız devam etmedi ve o da sessizce sırasına yerleşti. Biraz düşündükten sonra şu sıkıştırma olayı için Elif'le konuşmaya karar verdim ama okul çıkışını bekleyecektim. 

Derste hala resim çizerken hocanın bana seslenmesini duymamıştım. Elif arkasına dönerek, "Minelya, hoca sana sesleniyor." deyince kafamı kaldırıp hocaya baktım.

"Dersi dinlemeyeceksen neden buradasın Minelya?"

"Güzel soru hocam ama sizce şu an sınıfta kaç kişi dinliyor görünüp dinlemiyordur?"

"En azından dinliyor gibi yapıyorlar."

"İstediğiniz buysa yapabilirim. Ama ben en azından göründüğüm gibiyim. Sizi aptal yerine koymuyorum."