ABİLERİM (kuzgunleşe)

0.7

İlk defa ciddileşmiştim. Çünkü abimin bakışları fazla ciddiydi.

"Dinliyorum abi." dedim Barlas abime.

"Bugün 9'da biriyle görüşmeye gideceğiz."

"Neden?"

"Dün Kuzey muhabbeti yapmıştık hatırlıyor musun?"

"Evet."

"Yerini bulabileceğimizi söyleyen biriyle konuşacağız."

"Ben ne yapacağım?"

"Kadın açık açık söyleyemeyeceğini söyledi. Sen anlayabilirsin diye düşündüm ben de."

Bakışlarımın abimin yüzüne sabit bir şekilde kalmıştı ve tek kelime bile edememiştim. Çünkü beklemediğim bir şeydi. Abim ilk defa beni öne atıyordu. 

"Ne oldu?" diye sordu kaşlarını çatarak.

"Tuhaf geldi."

"Tehlikeli değil."

"Hayır, ona eminim. Başıma bir şey gelecekse yapmayacağını biliyorum ama ilk defa beni de işin içine soktuğun için garip hissettim."

"Büyüdün."

Samimi olmayan bir gülümseme yerleştirdim yüzüme. Dalga geçip geçmediğini anlamak çok zordu. 

"Ciddiyim." deyince ben de krizi fırsata çevirmeye karar verdim.

"Bir şartla."

"Bir de şart mı koyuyorsun abine?"

"E, abim de olsan karşılıksız yapmam hiçbir şeyi."

"Söyle bakalım."

"Cezamı kaldırırsan gelirim. Sonuçta evden okula, okuldan eve gitmeme izin var sadece."

"Bak sen ya! Dünyanın en zeki insanı mısın sen?"

"En zeki diyemeyiz tabii ama var birazcık." dedim ben de dalga geçerek.

"Benimlesin ve cezanı kaldırmayacağım."

"Gelemem o zaman."

Abim burnundan güldükten sonra raflardaki kitapları düzenlemeye devam etti.

"Gelmiyor muyum?"

"Keyfin bilir bebeğim, zorlayamam. Cezan kalkmayacak ona eminim ama."

"Of abi ya!" dedim ve bir süre abimi izledikten sonra tekrar konuştum. Çünkü gitmeyi her şeyden çok istiyordum. "Tamam cezamı kaldırma ama Kuzey olayını anlat."

"Hmm, bak bu olabilir."

"Bekliyorum."

"Kuzey önceden bizimle büyüyen çocuklardan biri." dedi abim. "Hatırlıyor musun, sana bisiklet sürmeyi öğretmişti."

Aklımda beliren silik de olsa hatırladığım kişiyle kaşlarım havaya kalktı.

"Hatırladım galiba. Düştüğümde benim için yara bandı almıştı hatta, di mi?"

"Evet, o."

"E, ne olmuş ona?"

"O gün bizi görmüş."

Abimin o günden kastı, Kuzgun'u öldürdükten sonra yaktığımız gündü. 

"Söyleyecek miymiş?"

"Hayır, aramız iyiydi. Her zaman iyiydi hem de. Ve muhtemelen şu anda da öyle. Çünkü bana tanımadığım biriyle yolladığı kağıt..." dedi ve raftan aldığı bir kitabın arasından çıkardığı kağıdı bana uzattıktan sonra devam etti. "...bize yardım etmek istediğiyle ilgili."