"Minelya, kolum uyuştu abim. Saat de geldi zaten kalk artık!" dedi Barlas abim.
"Kolun umrumda değil."
"Senin okulun benim umrumda ama. Gece boyu kolumun uyuşmasına sebep olduğun için seni okula göndererek intikamımı almam lazım."
"Neden sevgilin ol...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kuzey. (20 yaşında)
🦊🦊🦊
Duştan çıkıp aşağı indiğimde Kuzey koltukta uzanıyordu. Kafasını bana çevirdiğinde üzerime sardığım havluyla birlikte beni gördüğü için kafasını aynı hızla tekrar geri çevirdi.
"Minelya! Kıyafetlerin nerede?"
"Makinede. Kirlilerdi."
"Bekle burada."
Ben gülümserken Kuzey hızla yanımdan geçip üst kata çıktı ve bir süre sonra elindeki kıyafetlerle geri geldi. Sertçe elime tutuşturdu.
"Al, bunları giy öyle gel yanıma."
Ben hala yüzümdeki gülümseyle üst kata yöneldiğimde, Kuzey'in sesi duraksamama sebep oldu.
"Abinin numarasını ezbere biliyor musun?"
"Evet."
"Onu söyle, öyle giyin."
Kuzey'e Barlas abimin numarasını verdikten sonra üstümü giyinmek için yukarıya çıktım. Kuzeyin bana verdiği, siyah tişört ve gri eşofmanı giydikten sonra tekrar aşağı indim.
"Abinle konuştum." dedi umursamaz tavrıyla.
"Bunu başından beri yapabiliyorsan, neden bizi bu kadar uğraştırıp başımıza iş açtın?"
"Başımıza iş açan sensin Küçük Gretel ama başından beri bunu yapamazdım. Çünkü buraya geleli iki gün oluyor ve abinin numarasını bulmama zaman tanımadan buraya gelip işleri iyice karıştırdın."
Kaşlarımı çattım ve arkamda yanan şömineye döndüm.
"Maalesef ilk değil." dedim kaşlarımı havaya kaldırarak.
"FARKINDAYIM!" dedi Kuzey de olabildiğince yüksek sesiyle.
"Kazandığın tüm paraları psikiyatriste ver Minelya, emin ol çok hayırlı olur. Özellikle çevren için."
"Sen küçükken böyle değildin."
"Sen de ne yazık ki küçükken çok tatlıydın. Bir de şimdiki haline bak."
Oflayarak kafamı geriye yatırdım ve küçük olduğumuz zamanları düşündüm. Sonra da, hayatımda çok nadir yaptığım şeyi yapmaya başladım. Duygularımı açmak.
