နှလုံးသားအရင်းအနှီး [Complete]

အပိုင်း ၁၃

(Zawgyi)

လက္ေကာက္ဝတ္ကို တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ခံရၿပီး ကားရွိရာ တဖက္ကားလမ္းကို ကူးကာ ကားဆီျပန္သြားေနေသာ ေအာင္ေစပိုင္။

လက္ေကာက္ဝတ္ကို တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာေၾကာင့္ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနေသာ လက္က ေသြးခုန္ႏႈန္းကိုပါ ခံစားေနရၿပီး နာက်င္လာသည္။ ေဒါသထြက္ေနပုံရေသာ ေအာင္ေစပိုင္ေၾကာင့္ နာေနေသာ္လဲ ဘာမွမေျပာရဲပဲ တိတ္တဆိတ္သာ လိုက္လာမိသည္။

ကားေရွ႕ေရာက္ေတာ့မွ လက္လႊတ္ေပးတာေၾကာင့္ ကားေပၚသာ တက္ ထိုင္လိုက္သည္။နာေနေသာ လက္ေကာက္ဝတ္ကို သာသာပြတ္လိုက္ရင္း ေအာင္ေစပိုင့္ကို တခ်က္ခိုးၾကည့္မိေတာ့ ကားမေမာင္းေသးပဲ မ်က္ေမွာင္ႀကဳံကာ ထိုင္ေနဆဲ။

"မင္းအသက္ ဘယ္ေလာက္လဲ ေဇယ်ာတိုး"

႐ုတ္တရက္လွည့္ၿပီး အံႀကိတ္ကာ ေမးလိုက္သျဖင့္ အေထ့ေထ့အေငါ့ေငါ့ ျဖင့္ ေျဖလိုက္မိသည္။

"ႏွစ္....ႏွစ္ဆယ္ပါ ကိုေစပိုင္"

"ေအး...မင္း အသက္ႏွစ္ဆယ္ေရာက္ေနၿပီ ဒီကားလမ္းေလးေတာင္ ေသခ်ာမကူးတတ္ဘူးလား။ မင္းထက္ အသက္အမ်ားႀကီးငယ္တဲ့ ၁ဝႏွစ္ကေလးေတာင္ မင္းထက္ကူးတတ္တယ္။ ဒီအသက္႐ြယ္ေရာက္ေနၿပီး ကားလမ္းကူးတာေလးေတာင္ အျဖစ္ရွိေအာင္ မကူးတတ္ဘူးလား ဟမ္။ ကားတိုက္ရင္ ေသတတ္တာ မင္းနားမလည္ဘူးလား"

"နား.....နားလည္ပါတယ္"

ေခါင္းေလးငုံကာ ငိုမဲမဲ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလး ျဖစ္သြားေသာ ေဇယ်ာတိုးေၾကာင့္ ေအာင္ေစပိုင္လဲ ထပ္ေျပာဖို႔ စကားေတြ ထြက္မလာေတာ့။

ဒီေကာင္ေလးဟာ အၿမဲေပါ့တီးေပါ့ဆ လုပ္လြန္းတယ္။ အခုလဲ ၾကည့္ သူေတြ႕ၿပီး လွမ္းဆြဲတာ ျမန္လို႔ေပါ့။မဟုတ္ရင္ မေတြးရဲစရာပဲ။သူနဲ႕စေတြ႕တုန္းကလဲ သြားေနတဲ့ ကားေရွ႕ ျဖတ္ေျပးၿပီး ေခ်ာ္လဲတာ မဟုတ္လား။

ဟူး.....ဒီေကာင္ေလးနဲ႕ေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။

ေဘးနားက ေကာင္ေလးကို တခ်က္ၾကည့္မိေတာ့ ကားျပတင္းေပါက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္ကာ လက္ေကာက္ဝတ္ကိုသာ ပြတ္ေနေလသည္။ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္သာ ေလ်ာ့ရင္း ကားသာေမာင္းလိုက္မိေတာ့သည္။