နှလုံးသားအရင်းအနှီး [Complete]

အပိုင်း ၁၆

(Zawgyi)

"ဘာစားမလဲ ေဇေလး"

"ေ႐ႊေတာင္ေခါက္ဆြဲ"

"အင္း ကိုယ္သြားမွာလိုက္မယ္ေနာ္"

မနက္စာ စားေနခိုက္ စားပြဲနားကို ေရာက္လာေသာ လူတစ္ေယာက္။

"ကိုေအာင္ေစပိုင္လားခင္ဗ်"

"ဟုတ္ပါတယ္"

"ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ဗ်ာ။ ကိုေအာင္ေစပိုင္နဲ႕ လုပ္ငန္းကိစၥေျပာဆိုစရာေလး ရွိလို႔ ခနေလာက္အခ်ိန္ေပးလို႔ရမလား"

"စိတ္ေတာ့ မရွိပါနဲ႕။ အခု ကြၽန္ေတာ့္ အားလပ္ခ်ိန္ျဖစ္ေနလို႔ပါ"

"သိပ္မၾကာပါဘူးခင္ဗ်ာ။ အခ်ိန္ခနေလာက္ပါပဲ။ Project ေလးအေၾကာင္း ေျပာခ်င္လို႔ပါ"

ေအာင္ေစပိုင္က သူ႕ဆီ ခြင့္ေတာင္းသလို အၾကည့္တို႔ေရာက္လာသည္။

အင္း....။
သိပ္ေတာ့ မေက်နပ္ေပမယ့္ သည္းခံလိုက္ပါ့မယ္။ အလုပ္မ်ားတဲ့ ဘဲႀကီးေတြနဲ႕ တြဲမိေတာ့လဲ နဲနဲေတာ့ နားလည္ေပးရမွာေပါ့။

"ကြၽန္ေတာ္က ရပါတယ္။ ကိုေစ အလုပ္ကိစၥရွိရင္ လုပ္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္ေစာင့္ေနမယ္"

"အင္း။ အဲ့တာဆို ကိုယ္ခနေလာက္ စကားေျပာမယ္ေနာ္"

"ဟုတ္"

ေအာင္ေစပိုင္၏ ခြင့္ေတာင္းသလို အေျပာေၾကာင့္ ေဘးနားက လူက သူ႕ကိုအကဲခတ္သလိုၾကည့္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္ ေအာင္ေစပိုင္က အၾကည့္တို႔ကို ရိပ္စားမိ၍ ထင္သည္။

"ဒါ ကြၽန္ေတာ့္ ခ်စ္သူေကာင္ေလးပါ။ ဒီေန႕ သူနဲ႕ အတူအခ်ိန္ကုန္မယ္လို႔ ကတိေပးထားတာမို႔လို႔ေလ"

"အာ... အားနာလိုက္တာဗ်ာ။ မၾကာေစရပါဘူး ခနပါပဲ။ ႏွစ္ေယာက္သားအခ်ိန္ကို ယူမိလို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ"

ေအာင္ေစပိုင္၏ ႐ုတ္တရက္ မိတ္ဆက္ေပးၿပီး ေျပာလိုက္သည့္စကားတြင္ ေဇယ်ာတိုး ေၾကာင္အမ္းကာ ဆြံ႕အသြားရသည္။ သူ႕ကို အားနာစြာ ေတာင္းပန္ေနသည့္လူကိုပင္ ဘာမွျပန္မေျပာနိုင္ေတာ့ ရွက္ၿပဳံးေလးသာ ၿပဳံးျပလိုက္မိသည္။

အာ..... ဒီလူႀကီးက ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲ။

အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ့ အထိ နားမလည္ေသာ လုပ္ငန္းအေၾကာင္းအရာမ်ား ေျပာေနၾကေသာ ေၾကာင့္ ပ်င္းရိလာသည္။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္မေနတတ္သည့္ အက်င့္ေၾကာင့္ ခုံမွာ ထိုင္ေနရတာ အနည္းငယ္ၾကာလာေသာအခါ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႕ အေၾကာေပါင္းစုံက ယြစိတက္လာသည္။ ခါးကလဲ ေညာင္းၿပီး ေျခေထာက္ကလဲ လႈပ္ယြခ်င္လာသည္။ လက္က တစ္ရႈးစကို ေျခမြရင္း ႏႈတ္ခမ္းတို႔က ဆူလာမိသည္။ ေျခေထာက္မ်ားကို လႈပ္ရမ္းေနမိၿပီး ေဘးမွာ ထိုင္ေနသည့္ ေအာင္ေစပိုင္ေျခေထာက္မ်ားကိုပင္ သြားသြားထိမိသည္။