နှလုံးသားအရင်းအနှီး [Complete]

အပိုင်း ၂၈

(Zawgyi)

ေန႕လည္စာ စားအၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္သည္အထိ စိတ္တို႔က ရႈပ္ေထြးေနာက္က်ိကာ မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနဆဲ။ ဒါကို သတိထားမိသည့္ ေအာင္ေစပိုင္က သူ႕ကို ေပါင္ေပၚဆြဲတင္ကာ ေမးလာသည္။

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေဇေလး"

ျပန္မေျဖပဲ ေခါင္းသာခါျပလိုက္မိသည္။
ကိုေစရင္ခြင္ထဲကေန ထြက္ကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၾကည့္လိုက္ၿပီး

"ကိုေစ"

"အင္း"

"ကြၽန္ေတာ္ ကိုေစကို အရမ္းခ်စ္တယ္"

"အင္း"

ဟမ္....။ ဒါေလးပဲလား။
ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာရင္ အနည္းဆုံး ခ်စ္တယ္လို႔ေတာ့ ျပန္ေျပာသင့္တယ္မဟုတ္ဘူးလား။

ခုနက စိတ္မၾကည္လင္မႈႏွင့္ ယခုမေက်နပ္ျဖစ္မႈတို႔ ေပါင္းစပ္ေရာေထြးကာ ေဒါသမ်ားအျဖစ္ ျဖစ္ေပၚလာရသည္။ ေအာင္ေစပိုင္ ဖက္ထားသည္ကို ႐ုတ္ခ်ည္း ဖယ္ခြာကာ ႐ုန္းဖယ္လိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ေပါင္ေပၚက ဆတ္ခနဲ ထရင္း ျပတင္းေပါက္နားမွာ သြားရပ္လိုက္သည္။ ေျပာင္းလဲသြားေသာ အေျခအေနကို ေအာင္ေစပိုင္က ရိပ္မိသည္ ထင္သည္။ ခ်က္ခ်င္းသူ႕ေနာက္ ေျပးလိုက္လာကာ ေမးျမန္းလာသည္။

"ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္ ေဇေလး"

"ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာလို႔ခ်စ္တယ္လို႔ တခါမွ မေျပာရတာလဲ။ သတိထားမိေနတာၾကာၿပီ။ မတြဲခင္ကေရာ တြဲၿပီးတဲ့အထိေရာ အခုခ်ိန္ထိ တခါမွ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ မေျပာဖူးဘူး"

"စကားလုံးေတြက လိုအပ္လို႔လား ေဇေလးရယ္"

ပုခုံးကို လာဖက္မည့္ ဟန္ျပင္ေနေသာ ေအာင္ေစပိုင့္လက္ေတြကို ဖယ္ထုတ္ကာ ေရွာင္လိုက္မိသည္။

"လိုတယ္ လိုတယ္။ လိုအပ္တယ္။ ရည္းစားေတြမွိုလိုေပါက္ေအာင္ တြဲခဲ့ၿပီး တြဲသမွ်ရည္းစားတိုင္းကို က် ခ်စ္တယ္ Love you so much တို႔ ေျပာခဲ့ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္က် တခြန္းမွ မေျပာဘူးဆိုထဲက ကြၽန္ေတာ့္ကို သူတို႔ေလာက္ မခ်စ္လို႔မဟုတ္လား"

"အဲ့တာက ဘယ္သူေျပာတာလဲ ေဇေလးကို"

"Louis ေျပာတာ။ မဟုတ္ဘူး ျငင္းမယ္ မႀကံနဲ႕။ သူ႕ဆီမွာ ကိုေစ့ရည္းစားပုံေတြရွိေသးတယ္ ေျပာတယ္"