နှလုံးသားအရင်းအနှီး [Complete]

အပိုင်း ၃၅

(Zawgyi)

"ကိုေစ ကိုေစ"

႐ုံးခန္း ကို အေျပးအလႊား လိုက္သြားရင္း တံခါးဖြင့္ကာ ေခၚလိုက္ေတာ့ စားပြဲခုံမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ေအာင္ေစပိုင္က ေမာ့ၾကည့္လာသည္။ ေဘးနားက အလုပ္ကိစၥေျပာေနသည့္ ႐ုံးဝန္ထမ္းကေတာ့ အလိုက္တသိထြက္သြားေပးသည္ေလ။

အခ်ိန္ေတြၾကာလာသည္နဲ႕အမွ် တရားဝင္ေၾကညာထားျခင္း မဟုတ္သည့္တိုင္ ေအာင္ေစပိုင္ႏွင့္ သူ႕အေျခအေနကို တစ္႐ုံးလုံးကလဲ သိေနၿပီေလ။

ဝန္ထမ္းထြက္သြားၿပီး ေအာင္ေစပိုင္က သူ႕ကိုၿပဳံးျပလာေတာ့ အေျပးအလႊား သြားကာ ေအာင္ေစပိုင့္ ေပါင္ေပၚတက္ထိုင္လိုက္ရင္း လည္ပင္းကို ခိုစီးထားလိုက္မိသည္။ ေပါင္ေပၚထိုင္ေနရင္း စကားေျပာရန္အတြက္ အသက္လုရႈေနရသည္ကို ေအာင္ေစပိုင္က ရိပ္မိသြားသည္။

"ေျပးလာျပန္ၿပီလား ေဇေလးကေတာ့"

"ဟီး...နဲနဲပါ။ ကိုေစကိုေျပာစရာရွိလို႔"

"အင္း။ ေျပာပါအုံး"

"ကြၽန္ေတာ္ စာေမးပြဲေအာင္တယ္သိလား"

"ဟုတ္လား။ ေဇေလးက ေအာင္မွာ ကိုယ္သိၿပီးသားပါ"

"ဟြန့္...နဲနဲပါးပါး အံ့ၾသသြားတဲ့ ပုံစံေလးလဲ ျပပါအုံး။ ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့ ဒါကိုေျပာျပခ်င္လြန္းလို႔ အေျပးေလး လာရတာကိို"

မေက်နပ္သလို ဆူေအာင့္ၿပီး ေျပာလိုက္ေတာ့ ေအာင္ေစပိုင္က ရယ္ေမာရင္း သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကို နမ္းရွိုက္လာေတာ့သည္။ အျမင္ကတ္ကတ္ႏွင့္ ေအာင္ေစပိုင့္ရင္ဘတ္ေတြကို လက္ျဖင့္ ေထာက္ကန္ရင္း ေရွာင္ဖယ္မိသည္။

ဟုတ္တယ္ေလ။
ကိုယ့္မွာေတာ့ အေပ်ာ္ေတြ ေဝမွ်ရေအာင္ ေအာင္စာရင္းထြက္ထြက္ခ်င္း သူ႕ဆီေျပးလာၿပီး ေျပာျပတာကို။ သူက ပုံမွန္လိုပဲ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႕ အံ့ၾသပုံေတာင္မျပဘူး။

ထိုစဥ္ ေထာက္ကန္ေနေသာ လက္တစ္ဖက္ကို ေအာင္ေစပိုင္က ဆြဲယူလိုက္ၿပီး လက္ဖဝါးထဲကို အရာတစ္ခု ထည့္ေပးလာသည္။ ဘာမွန္းသိခ်င္ေပမယ့္ သိပ္ေတာ့မေက်နပ္ေသးသျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းကိုသာဆူၿပီး ေမးလိုက္မိတယ္။