နှလုံးသားအရင်းအနှီး [Complete]

အပိုင်း ၂၃

(Zawgyi)

အိမ္ေရွ႕မွာ ကားရပ္ၿပီးသည့္တိုင္ ကားေပၚကမဆင္းပဲ ေအာင္ေစပိုင္ လက္ကိုကိုင္ထားကာ ႏႈတ္ခမ္းဆူၿပီး ထိုင္ေနသည့္ ေကာင္ေလး။

"အိမ္ေရာက္ၿပီေလ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"

"ကိုေစနဲ႕ မခြဲခ်င္လို႔"

ႏႈတ္ခမ္းေလးဆူကာ ငိုမဲ့မဲ့ေျပာလာသည့္ ေကာင္ေလးကို သေဘာက်လြန္းလို႔ ရယ္ေမာကာ ေခါင္းကိုပုတ္လိုက္မိသည္။

"ေဇေလးက ငခြၽဲေလးပဲ"

ထို႔ေနာက္ ေကာင္ေလးက ကိုင္ထားသည့္လက္ေတြကို လႈပ္ယမ္းလာၿပီး

"ကိုေစ ကိုေစ"

"အင္း"

"ကြၽန္ေတာ့္ကို အိမ္ျပန္အနမ္းေပး"

ႏႈတ္ခမ္းေလး ေရွ႕ကိုေထာ္ကာ ေျပာေနသည့္ေကာင္ေလးေၾကာင့္ တခ်က္ၿပဳံးလိုက္မိသည္။ ေကာင္ေလး အလိုက် ႏႈတ္ခမ္းကို တခ်က္ထိကပ္ကာနမ္းလိုက္ၿပီး ခြာလိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးက သူ႕အကၤ်ီေကာ္လံေတြကို ဆြဲလိုက္ၿပီး ဖယ္ခြာခြင့္မေပးပဲ တရွိုက္မက္မက္ နမ္းရွိုက္လာသည္။

မနမ္းတတ္ နမ္းတတ္ႏွင့္ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကို လိုက္လံနမ္းေနေသာေကာင္ေလးေၾကာင့္ သူကပဲ ေခါင္းေလးကို ထိန္းကိုင္ကာ ဦးေဆာင္လိုက္ရေတာ့သည္။ အနမ္းေတြမွာ သူ႕ဦးေဆာင္မႈေအာက္ေရာက္မွ အဆင္ေျပသြားေတာ့သည္။

အနမ္းေရယာဥ္ေၾကာမွာ စီးေျမာေနရင္း လွ်ာေတြ အခ်င္းခ်င္း ရစ္ပတ္ၿငိတြယ္ကာ သြားခ်င္းပင္ ထိမိပြတ္တိုက္ကုန္ၾကေသာ္လဲ မရပ္တန့္မိ။ ေအာက္ဆီဂ်င္ျပတ္လတ္ေနသည္ကိုလဲ ဂ႐ုမစိုက္မိေတာ့။ ေကာင္ေလး၏ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေတြကို စားသုံးရင္း အခ်ိန္ၾကာလာေသာအခါ လက္ေတြဟာလဲ အလိုအေလွ်ာက္ပင္ ခႏၶာကိုယ္ေပၚ ေျပးလႊားကစားေနမိသည္။

ထိုအခ်ိန္ ႐ုတ္တရက္ေခါင္းထဲသို႔ အေတြးတခ်ိဳ႕ဝင္လာ၍ အနမ္းစီးခ်င္းကို ဘရိတ္အုပ္ကာ ရပ္တန့္လိုက္မိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ ဖယ္ခြာလိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလး၏ အနီေရာင္ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးတို႔မွာ အရည္လဲ့ေနေတာ့သည္။ နဖူးခ်င္းထိကပ္ထားလွ်က္ ျပတ္လတ္သြားေသာ ေအာက္ဆီဂ်င္တို႔ကို အခုမွသာရႈသြင္းရေတာ့သည္။ ေကာင္ေလးက ခနေနေတာ့ မ်က္ဝန္းတို႔ကို ေျဖးညွင္းစြာ ဖြင့္လိုက္ရင္း သူ႕ကိုၾကည့္လာသည္။