Forever Your's

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18

Την επόμενη ημέρα τον υπέροχο ύπνο μου διέκοψε το τηλεφώνημα από τον Ντάνιελ.

-Ναι. Είπα αγουροξυπνημένη.

-Σε μισή ώρα θα είμαι εκεί. Να είσαι έτοιμη. Μου είπε και πήγε να το κλείσει.

-Μισό λεπτό μην κλείσεις. Δεν έχω ρούχα εδώ πέρα και αν δεν σε πειράζει θα ήθελα να περάσουμε από το σπίτι μου να ετοιμαστώ. Είπα.

-Ω θεέ μου ένας θεός ξέρει πόση ώρα θα σου πάρει. Ξεκινάω τώρα για να τελειώνουμε. Μου είπε και το έκλεισε.

Σηκώθηκα στα γρήγορα και πήγα στο μπάνιο για να πλύνω το πρόσωπο μου και τα δόντια μου. Στην συνέχεια έπιασα τα μαλλιά μου μια ψηλή αλογοουρά, έβαλα τα χθεσινά μου ρούχα, πήρα τα πράγματά μου και κατέβηκα στο σαλόνι.

-Καλημέρα. Είπα στους γονείς μου που τρώγανε πρωινό.

-Έλα να φας. Είπε η μαμά μου.

-Δεν προλαβαίνω έρχεται ο Ντάνιελ. Απάντησα και άκουσα την κόρνα του αυτοκινήτου του.

-Κατά φωνή. Είπε ο μπαμπάς μου.

-Σας αφήνω τα λέμε. Είπα και βγήκα από το σπίτι και μπήκα γρήγορα στο αμάξι του Ντάνιελ το οποίο μύριζε υπέροχα όπως και ο ίδιος. Για ακόμη μια φορά ήταν ντυμένος τόσο απλά και ακόμα και έτσι ήταν πανέμορφος. Φορούσε ένα μαύρο τζιν και μια κοντομάνικη άσπρη μπλούζα. Τα μαλλιά του καλοχτενισμένα ως συνήθως και εννοείται πως δεν έλειπε το ρολόι του από το χέρι του.

-Καλημέρα και σε εσένα. Μου είπε.

-Δεν έχω πιει καφέ οπότε αν θέλεις να σου πω καλημέρα θα περιμένεις. Απάντησα.

-Λιγότερη ώρα θα σου έπαιρνε να πεις καλημέρα από όλα όσα είπες. Είπε και μου έδωσε έναν καφέ που είχε πάρει από τον δρόμο.

-Καλημέρα λοιπόν. Είπα πίνοντας μια γουλιά από τον καφέ.

-Πες μου μόνο ότι δεν θα αργήσεις. Μου είπε.

-Στο υπόσχομαι. Απάντησα.

-Όταν έχεις τα κέφια σου είσαι σχεδόν αξιολάτρευτη. Μου είπε και με κοίταξε.

-Ευχαριστώ υποθέτω... Είπα.

-Χθες το βράδυ με εξέπληξες. Νόμιζα πως τα είχες ξεχάσει όλα αυτά. Μου είπε.

-Δεν ξεχνάω ποτέ όμορφες αναμνήσεις. Ωστόσο σχετικά με χθες το βράδυ μου χρωστάς μια απάντηση. Του είπα και έκανε σαν να μην με ακούει.

-Το ξέρω πως σε τρώει η αγωνία αλλά δεν θα μιλήσω για αυτό. Μου είπε και μόλις είχαμε φτάσει σπίτι μου.