ΚΕΦΑΛΑΙΟ 25

493 24 0
                                    

Λίγη ώρα μετά φτάσαμε στην άδεια παραλία. Αν και σχετικά νωρίς ήταν άδεια αλλά και να μην ήταν εκεί που πάρκαρε ο Ντάνιελ ήμασταν αρκετά απομακρυσμένοι από όλους. Βγήκα πρώτη από το αμάξι.

-Αντε τι περιμένεις; Του είπα.

-Έχω ένα μπουκάλι κρασί πάντα μέσα στο αμάξι μου. Θέλεις να το βγάλω; Με ρώτησε.

-Ναι. Αντε όμως είναι πολύ όμορφα τέτοια ώρα. Μην καθυστερείς. Του είπα και έβγαλε αμέσως από το πορτμπαγκάζ το μπουκάλι.

-Ωραία τώρα μπορούμε να πάμε. Μου είπε και εγώ τον έπιασα από το χέρι και πήγαμε να κάτσουμε στην άμμο.

-Λοιπόν για πες μου. Έχω χάσει οκτώ χρόνια. Υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να ξέρω; Τον ρώτησα.

-Απολύτως τίποτα. Είμαι ο ίδιος Ντάνιελ που ήμουν. Με την διαφορά πως είμαι ώριμος και στον ελεύθερο μου χρόνο αντί να πηγαίνω σε πάρτι προτιμώ να γυμνάζομαι, να βλέπω ταινίες και να πηγαίνω να βλέπω την γιαγιά μου στο γηροκομείο. Μου είπε.

-Η κυρία Σινθια. Η πιο καλή γυναίκα στον κόσμο. Ήταν ανέκαθεν η μεγαλύτερη αδυναμία σου. Του είπα.

-Ναι. Έπαθε αλτσχάιμερ σε σημείο να μην μπορεί να κάνει ούτε τα βασικά και αποφασίσαμε να την βάλουμε σε γηροκομείο. Της αρέσει πολύ εκεί. Έχει παρέα. Μου είπε.

-Μπορούμε αν θέλεις να πάμε να την επισκεφτούμε και μαζί κάποια στιγμή. Πρότεινα.

-Φυσικά. Θα έδινε μεγάλη χαρά και σε εμένα και φυσικά σε εκείνη. Αν σε θυμηθεί ρωτάει για εσένα κατά καιρούς.  Μου είπε.

-Τιμή μου λοιπόν να την επισκεφτούμε. Του είπα και αμέσως τον φίλησα.

-Μην με κακομαθαίνεις με τόσα φιλιά γιατί δεν θα μπορώ χωρίς αυτά. Μου είπε.

-Τότε να συνεχίσω. Απάντησα και συνέχισα να τον φιλάω.

Εκείνος αμέσως τύλιξε τα χέρια του στο σώμα μου και ανταπέδωσε στο φιλί μου. Άνοιξα ελαφρά το στόμα μου έτσι ώστε να έχει πρόσβαση η γλώσσα του και αμέσως άρχισε να με φιλάει πιο έντονα ενώ τα χέρια του μου χαιδευαν όλο το σώμα. Στην συνέχεια με ξάπλωσε στην άμμο και συνεχίσαμε το φιλί μας. Δεν ξέρω γιατί αλλά το κάθε μας φιλί ήταν διαφορετικό. Το ένα καλύτερο από το άλλο.

-Έλα να μπούμε στην θάλασσα. Του είπα και σταμάτησα να τον φιλάω.

-Μα πως. Δεν έχουμε μαγιό. Είπε.

-Και από πότε σε νοιάζει το μαγιό όταν απλώς μπορούμε να μπούμε χωρίς αυτό; Είπα ξεκουμπώνοντας το φόρεμα μου από το πλάι ώστε να πέσει κάτω και να μείνω με τα εσώρουχα.

Forever Your'sDonde viven las historias. Descúbrelo ahora