Να φοβάσαι το σκοτάδι...

Η Μετακόμιση... (Μέρος Γ')

Είχε περάσει αρκετή ώρα από τότε που φτάσαμε. Πρέπει να ήταν γύρω στις μια το μεσημέρι. Είχαμε όλοι αναλάβει να βοηθήσουμε στο άδειασμα από τις κούτες. Κουραστική δουλειά.

Το δωματιό μου οφείλο να ομολογήσω πως ήταν υπέροχο. Είχε ξύλινη οροφή και ένα μεγάλο παράθυρο, το οποίο έβλεπε στο απέναντι σπίτι. Ήταν φωτεινό και ευρύχωρο. Αποφάσισα να το διακοσμήσω με λευκά αντικείμενα (Κουρτίνες, παπλώματα, κλπ.).

Πέρναγε η ώρα, και εγώ έβγαζα ακόμα πράγματα από τις κούτες. Οι γονείς που είχαν βγεί στην πίσω αυλή και φύτευαν λουλούδια, ενώ η αδερφή μου είχε βάλει δυνατά τη μουσική στο νέο της stereo player, το οποίο και αποφάσισε να βάλει στο δωμάτιό της. Ευτυχώς είχε κλείσει την πόρτα της, και το σπίτι απ' ότι φαίνεται έχει πολύ καλή μόνωση.

Άκουσα το κουδούνι. "Μαμά!! Μαμάα!! Δεν ακούς!!" φώναζα, αλλά δεν πήρα καμία απάντηση. Έτσι έτρεξα έως την πόρτα για να δω ποιός ήταν. Εκεί στεκόταν μία ψηλή, αδύνατη και όμορφη κοπέλα. Είχε μαύρα ίσια μαλλιά, κατάμαυρα μάτια και η επιδερμίδα της ήταν ανοιχτόχρομη. Μόλις της άνοιξα, σχηματίστηκε αμέσως στο πρόσωπό της ένα πλατύ και λαμπερό χαμόγελο.

"Γειά! Με λένε Αλίσσα! Είμαι γειτόνισά σας! Χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω!" είπε και μου έδωσε το χέρι της. "Γειά! Εγώ είμαι η Αμάντα! Μόλις μετακομίσαμε στη γειτονιά σας με τους γονείς μου!" της απάντησα. "Υπέροχα! Από πού ήρθατε;" με ρώτησε γεμάτη περιέργεια. "Ήρθαμε από τη Βόρεια Μιννεσότα!" της απάντησα! "Σοβαρά; Από τόσο μακριά; Wow. Πάντως χαίρομαι πολύ που ήρθατε! Θα γίνουμε πολύ καλες φίλες εμείς! Μου φαίνεται μάλιστα πως είμαστε και συνομίλικες! Πόσων χρονών είσαι;". "16! Εσύ;". "Όντως; Και εγώ!" μου είπε όλο ενθουσιασμό. "Λες να είμαστε στο ίδιο σχολείο;" τη ρώτησα. "Εεεεμ... ναι... δε ξερω.." είπε με ένα παράξενο ύφος. "Σε ποιο σχολείο πας;" ρώτησα. "Εεεεμ... σε ένα... έξω από τη πόλη.. δε θα το ξέρεις!" μου απάντησε νευρικά. "Αααα οκ! Εγώ πάντως θα πάω στο West High School!" της είπα. "Ναι, ναι! Μπραβο! Καλο σχολείο είναι" είπε. Ήταν λίγο παράξενη. "Τέλοσπάντων, εγώ πρέπει να πάω να βοηθήσω την αδερφή μου με... τα μαθήματά της!" μου είπε και ξανασχηματισε ένα στραβό χαμόγελο. "Έχεις αδερφή; Και εγώ! Τη λένε Κόρτνεϊ και είναι 8! Εσένα η αδερφή σου, πόσο χρονών είναι;" τη ρώτησα απορρημένη. "Ητ... Είναι 10!" μου είπε βιαστικά και έκανε να φύγει. "Ααα πολύ ωραία! Ελπίζω να τη γνωρίσω σύντομα!" της είπα χαρούμενη. "Ναι ασφαλώς... κάποια στιγμή... θα το κανονίσουμε και αυτό... τέλοσπαντων... τα λέμε!" μου είπε χαμογελόντας και έφυγε. "Τα λέμεε!" της είπα και έκλεισα την πόρτα.

Η Αλίσσα ήταν κάπως περίεργη κοπέλα, αλλά παρ' όλα αυτά τη συμπάθησα πάρα πολύ. Ήταν γλυκιά και ευγενική. Και μου φαίνεται πως ταιριάζουμε αρκετά. Πρέπει να έχει και αυτή αδυναμία στην αδερφή της, την.... ωχ! Ξέχασα να ρωτήσω πως τη λένε! Αλλα δε πειράζει. Ήμουν σίγουρη πως θα την ξαναέβλεπα πολύ σύντομα.