Να φοβάσαι το σκοτάδι...

Πρωτη Μερα...!

Η χθεσινή μερα οφείλω να ομολογήσω πως ήταν αρκετά κουραστική! Πέρασα όλο μου το απόγευμα προσπαθώντας να αδειάσω και τις τελευταίες κούτες που είχαν απομείνει!

Σκεφτόμουν συνέχεια την Αλισσα, τη νέα μου γειτόνισσα! Μπορει να ήταν κάπως περίεργη και μυστήρια, αλλά την συμπάθησα από την πρώτη κι όλας στιγμή!

Ήθελα πολυ να γνωρίσω και την υπόλοιπη της οικογένεια, αν και δεν ήξερα πολλα γι αυτούς! Ουτε καν τα ονόματα τους!

Ήταν πλέον πολυ αργά το βράδυ! Η μητέρα μου ήρθε στο δωμάτιο μου να με καληνυχτισει, και αφού με φίλησε στο μέτωπο, έφυγε από το δωμάτιο, κλείνοντας την πόρτα πίσω της! Προσπάθησα να κοιμηθώ, αλλά μου ήταν αδύνατο! Δεν ξέρω τι έφταιγε! Μπορει να ήταν το γεγονός ότι βρισκόμουν σε ενα νεο περιβάλλον. Μπορει να ήταν το άγχος μου για το νεο μου σχολείο και αν θα κατάφερνα να κανω νέους φίλους εκεί. Μπορει να.... Ήταν η περιέργεια μου για να γνωρίσω καλυτερα την Αλισσα και την οικογένεια της... Δε ξέρω! Ετσι, σηκωθηκα από το κρεβάτι, τραβώντας τα παπλώματα από τα πόδια μου. Σηκώθηκα όσο πιο αργά μπορούσα για να μη ξυπνήσουν οι γονείς και η αδερφή μου από το τρίξιμο του ξύλινου πατώματος. Αποφάσισα να καθίσω στα μαξιλάρια που είχα τοποθετήσει μπροστά από το μεγάλο παράθυρο του δωματίου μου, και άρχισα να χαζεύω απ έξω! Απόλυτο σκοτάδι! Το απέναντι σπίτι (το σπίτι της Αλισσα), ήταν ολοσκοτεινο, ανάμεσα στην ησυχία των τεράστιων ελάτων που το περιτριγυρίζαν. Ξαφνικά, αυτή την υπέροχη σκοτεινή γαλήνη, διέκοψαν τα φώτα κου άνοιξαν σε ενα από τα δωμάτια του απέναντι σπιτιού. Ήταν το παράθυρο του πάνω ορόφου. Δε μπορούσα να δω καθαρά το περιεχόμενο του, αφού ήταν κλειστώ με κουρτίνες λευκού χρώματος. Ξαφνικά, μπροστά από το παράθυρο πέρασε μια σκιά. Περπατούσε αργά αργά, σαν φάντασμα! Αφού διέσχισε το δωμάτιο ως την άλλη πλευρά, και δε μπορούσα πλέον να τη δω, ξαφνικά άρχισε να περπατάει προς τα πίσω, κάνοντας πάλι την εμφάνιση της στη μέση του παραθύρου! Εκεί σταμάτησε! Τα πόδια μου είχαν αρχίσει να τρέμουν! Η σκηνή ήταν κάπως φρικιαστική. Η σκιά συνέχισε να ειναι ακίνητη στη μέση του παραθύρου. Μετά από λίγο, έστρεψε το σωμα της και το κεφάλι της προς το μέρος μου. Ένιωθα τις γροθιές μου να ματώνουν, από το ποσό σφιχτά τις εσφυγγα! Έκλεισα τα μάτια μου, και μόλις τα άνοιξα, τα φώτα ήταν κλειστα! Το σπίτι ήταν ξανά ολοσκοτεινο και ήρεμο! Σαν να μη ζούσε κανένας εκεί!

Προσπάθησα να εστιάσω το βλέμμα μου στο εσωτερικό του απέναντι παραθύρου, αλλά δε μπορούσα πλέον να διακρίνω τίποτα. Απόλυτο σκοτάδι. Ετσι, σηκώθηκα τρέχοντας και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου, αφου κουκούλωσα τον εαυτό μου με τα αφράτα κατάλευκα παπλώματα μου! Κοίταξα τις γροθιές μου. Δεν είχαν καν ουτε μια σταγόνα αίματος! Μα πως ήταν δυνατον; Αφου το ειδα! Είμουν σίγουρη πως είχαν ματώσει! Δε μπορώ να καταλάβω...