Να φοβάσαι το σκοτάδι...

Σε απόγνωση...

"Ααααααα". Μετά από μιά δυνατή κραυγή, άνοιξα τα μάτια μου. Δεν είμουν σίγουρη αν είμουν εγω που φώναξα ή απλά την άκουσα. Άρχισα να κοιτάω γύρω μου ώστε να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει. Είχα ανασηκωθεί πλέον. Η ανάσα μου ήταν βαριά. Τα μάτια μου δακρισμένα. Δε μπορούσα να διακρίνω τον περιβάλλοντα χώρο. Όλα ήταν θολά. Στο μυαλό μου στροβύλιζαν συνεχώς αυτά τα κόκκινα μάτια. "Να φοβάσαι το σκτάδι....". Τα λόγια της δε σταματούσαν να ηχούν στο κεφάλι μου.Ένιωθα σαν νεκρή. Δε μπορούσα να αντέξω αυτή τη σύνχιση στην οποία βρισκόμου. 

Ένα χέρι ακούμπησε ελαφρά το πόδι μου. "Μηη!!!!! Άσεεε μεεεε!!!!" φώναξα. Ήμουν σίγουρη πως ήταν η Αλίσσα. "Βοήθειαααα!" φώναξα όσο πιο δυνατά μπορούσα και τράβηξα το πόδι μου. 

"Αμάντα! Αμάντα! Είσαι καλά; Τι σου συμβαίνει; Ηρέμισε!" είπε μία γνωστή ανδρική φωνή. Κοίταξα για να αντικρίσω το πρόσωπο που μου μιλούσε. Δίπλα μου στεκόταν ταραγμένος ο Άλεξ. Ήταν τρομαγμένος, προφανώς από την αφύσικη συμπεριφορά μου. "Άλεξ; Που είναι η Αλίσσα; Τι κάνεις εδω;" ήταν το μόνο που κατάφερα να πω, εμφανώς αναστατωμένη. Το θυμάμαι καθαρά. Ήμουν στον διάδρομο... με την... Αλίσσα! 

"Μα τι είναι αυτά που λες; Αμάντα, να φωνάξω έναν ιατρό; Ποιά Αλίσσα; Δε καταλαβαίνω! Τι σου συμβαίνει;" είπε ο Άλεξ και άρχισε να μου χαϊδεύει μαλακά το χέρι. Δίσταζε πολύ να με αγκίξει. Έβέπε τον τρόμο στο βλέμμα του. Θα νομίζει πως είμαι μια τρελή ψυχοπαθής. Αλλά δεν είμαι! Χθες το βράδι περπατούσα στο διάδρομο και ήταν εκεί και η Αλίσσα! Δεν είμαι τρελή!

Εκείνη τη στιγμή μπήκαν οι γονείς μου τρέχοντας στο δωμάτιό μου, ακόμα πιο αναστατωμένοι. "Μα τι συμβαίνει;" ρώτησε απορημένος ο πατέρας μου. "Πού είναι η Αλίσσα;;" φώναξα επίμονα. Δεν ειναι δυνατόν να είναι όλα αυτά στη φαντασία μου! Δε γίνεται. "Ποιά είναι η Αλίσσα; Τι λες Αμάντα;" είπε ταραγμένη η μητέρα μου. Όλοι με κοίταζαν σαν να ήμουν εξωγήινος. Δε αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση.

"Μαμά.. χθες το βράδι, πήγατε σπίτι ή είχατε μείνει στο νοσοκομείο;" είπε εκνευρισμένη. "Πήγαμε σπίτι αγάπη μου. Έπρεπε να μείνουμε εκεί με την αδερφή σου. Δεν υπήρχε κανένας να την προσέχει." είπε με δισταγμό η μητέρα μου. "Συγγνώμη..." συμπλήρωσε. "Να το!" φώναξα! "Ποιο;" ρώτησε απορημένος ο Άλεξ! "Μαμά!! Δεν είμαι τρελή! Χθες το βράδι βγήκα από το δωμάτιο.. ήταν όλα σκοτεινά... δεν ήταν κανείς έξω.. ούτε εσείς... ούτε ΚΑΝΕΝΑΣ... περπάτησα... είχε καταιγύδα... ήμουν στο παράθυρο.. και μετά... η Αλίσσα....το σκοτάδι..." είπα τρομαγμένη προσπαθόντας να αναπνεύσω! "Τι είναι αυτά που λες Αμάντα; Ποιά Αλίσσα; Ποιό σκοτάδι;" ρώτησε ο πατέρας μου, ο οποίος με κοίταζε πλέον με γουρλωμένα μάτια. Τότε ένιωσα δάκρυα να κυλάνε ασταμάτητα στα μάγουλά μου. Δε μπορούσα κάν να τα σταματήσω. Ήμουν σε πλήρη απόγνωση.