Να φοβάσαι το σκοτάδι...

Με κάθε χτύπο...

Ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα! Δε μπορώ να κρατάω άλλο αυτό το βάρος μέσα μου... Ξέρω πως δε θα είναι εύκολο ούτε επώδυνο, αλλά πρέπει να προσπαθήσω να βγάλω μία άκρη... να μάθω επιτέλους την αλήθεια! Φυσικά... ξέρω πως αυτό δε μπορεί να συμβεί μέσα σε μιαμέρα! Σε καμία περίπτωση! Αλλά πρέπει να γίνει τουλάχιστον η αρχή... και αυτό πρέπει να γίνει σήμερα!

Πρωτού καν το καταλάβω, στεκόμουν στην εξώπορτα του σπιτιού της Αλίσσα... το σπίτι της ήταν για άλλη μια φορά σαν έρημο... Τρόμαζα και μόνο στην σκέψη! Ήταν κάπως.. φρικιαστικό, αλλά είμουν αποφασισμένη! Δε μπορώ να ζω άλλο με αυτό το βάρος! Ή τωρα ή ποτε!

Με δυσκολία κατάφερα να χτυπήσω με το χέρι μου την εξώπορτα του σπιτιού της. Με κάθε χτύπο, ο ρυθμός της καρδιάς μου γινόταν όλο και πιο γρήγορος! Και αν είναι φάντασμα; Και αν θέλει να μου κάνει κακό; Και αν....; Πρωτού καν το καταλάβω το είχα ήδη μετανιώσει! Ίσως έπρεπε να το είχα πει στον Άλεξ... ίσως να είναι λάθος που αποφάσισα να το αντιμετωπίσω όλο αυτό μόνη μου... Μπα... μάλλον είναι καλύτερα να φύγω... όσο πιο γρήγορα μπορώ!!!

Γύρισα και άρχισα να περπατάω γρήγορα προς την έξοδο της αυλής της, αλλά... μία γλυκιά φωνή σταμάτησε το βάδισμά μου...

"Αμάντα;" είπε... Ένιωσα το σώμα μου να παγώνει. Τα πόδια μου ήταν πιο βαριά από ποτέ.. Η αναπνοή μου είχε κοπεί. Δε ξέρω αν είμουν ακόμα ζωντανή...

"Αμάνταα;;" είπε πιο επίμονα η φωνή... τότε την αναγνώρισα... ήταν η.. Αλίσσα! Και μόνο στη σκέψη, το κεφάλι μου βούιζε. Τα πόδια μου ήταν πλεον καρφωμένα στο πάτωμα... αδύνατα και παράλητα.

Με όση δύναμη μου είχε απομείνει κατάφερα να γυρίσω και να... την αντικρίσω! Όταν τα μάτια μου συνάντισαν τα δικά της... η καρδιά μου παραλίγο να ξεπηδίσει από το στήθος μου. Αυτά τα μάτια... αυτό το βλέμμα... Δε μου ήταν άγνωστο! Το είχα ξαναδεί πολύ καλά... στο.. νοσοκομείο...

Ήμουν έτοιμη να φύγω τρέχοντας, αλλά δε το έκανα. Έμεινα εκεί ακίνητη και ανέκφραστη. Υδρώτας έλουζε το πρόσωπό μου. Ένιωθα πιο ανύμπορη από ποτέ! Άνοιξα το στώμα μου προσπαθώντας να μιλήσω.. αλλά μάταια! Δε μπορούσα να πω ούτε λέξη, όσο και αν ήθελα. Ήταν σαν να μην είχα πλέον φωνή! Προσπαθούσα... αλλά δε τα κατάφερνα!

"Είσαι καλά;" ρώτησε η Αλίσσα σηκώνοντας τα φρίδια της. Με κοίταζε με ένα βλέμμα γεμάτο απορία και συμπάθια...

"Ν-Ναι... Ν-Νομίζω.." είπα και κοίταξα τα πόδια μου. Άρχισα να τα νιώθω! Επιτέλους!

'"Θες να έρθεις μέσα; Είμαι μόνη μου!" είπε ξανασχηματίζοντας αυτό το γλυκό χαμόγελο στο πρόσωπό της. Όσο κι αν ήθελα να τρέξω, με όλη μου τη δύναμη, όσο πιο γρήγορα μπορούσα.. κάτι με κράταγε πίσω! Κάτι που δε μπορώ να ερμηνεύσω..