Να φοβάσαι το σκοτάδι...

"Άλεξ! Κοίτα!"...

Ο Άλεξ κοιτούσε τα χέρια μου, χωρίς να παίρνει τα μάτια του από πάνω τους. Φαινόταν κάπως σοκαρισμένος. Δε μπορούσα να πώ όμως τίποτα! Τί να του έλεγα; Ότι χτύπαγα ασταμάτητα την πόρτα ενός εγκαταλλελειμένου σπιτιού περιμένοντας την... Αλίσσα να ανοίξει; Θα με πέρναγε για τρελή.

"Ξεκίνησα μαθήματα μποξ", απάντησα προσπαθώντας να κάνω το ψέμα μου να φανεί ρεαλιστικό. "Μπόξ;;;" είπε γουρλώνοντας ακόμα περισσότερο τα μάτια του. Εγώ έγνεψα το κεφάλι μου καταφατικά. Τότε είδα το πρόσωπό του να χαλαρώνει και τα χείλια του να σφίγγουν, προσπαθώντας να κρατήσουν τα γέλια του. "Μη με κοροϊδεύεις!" του απάντησα. Εκείνος πήρε μια βαθιά ανάσα και μου χαμογέλασε. "Δε σε κοροϊδεύω!" είπε και μου έπιασε το χέρι. Εγώ τραντάχτηκα από τον πόνο. "Συγγνώμη! Ξεχάστηκα!" είπε και με χαϊδεψε. Εγώ προσπάθησα να σχηματίσω ένα μικρό χαμόγελο με τα χείλι μου, κάτι που δυσκολευόμουν πολύ να κάνω λόγο του υπερβολικού πόνου που είχε κατακλείσει τα χέρια μου. Τότε, ένιωσα τα μάτι του κολλημένα πάνω στα χείλη μου. Αισθανόμουν την απόσταση μεταξύ μας να μειώνεται όλο και περισσότερο. Τότε απομακρύνθηκα και του χαμογέλασα. Εκείνος ακινητοποιήθηκε. "Θα αργήσουμε..." είπα και του χάρισα άλλο ένα χαμόγελο. Εκείνος ξεφύσηξε και μου ανταπέδωσε το χαμόγελο. "Έχεις δίκιο!" είπε. "Πάμε;" ρώτησε. "Πάμε!" του απάντησα και βγήκα από το αυτοκίνητό του περπατώντας προς το σχολείο. Τον ένιωθα να με ακολουθεί απο πίσω χωρίς να παίρνει τα μάτια του από πάνω μου. Δε μπορούσα να συγκρατήσω το χαμόγελο που είχε αρχίσει να σχηματίζεται ξανά στα χείλη μου. Ένιωθα πλέον τα μάγουλά μου να πονάνε. Περισσότερο και από τα χέρια μου. 

Περπατήσαμε έως τη τάξη. Εκεί μας περίμεναν όλοι. Η Άναμπεθ μόλις μας είδε, δε μπόρεσε ασφαλώς να συγκρατηθεί και άρχισε τα πειράγματα. "Καλώς τα πιτσουνάκια μας!" είπε και άρχισε να γελάει. Εγώ κοίταξα αμέσως τον Άλεξ ο οποίος χαμογελούσε και έκλεισε το μάτι στην Αναμπεθ. Το κουδούνι στύπησε, και το μάθημα ξεκίνησε.

Δε θυμάμαι και τίποτα από όσα έγιναν στο μάθημα. Το μυαλό μου ήταν κολλημένο σε όλα όσα είχαν γίνει αυτές τις τρείς μέρες που είμουν σε αυτή τη γειτονία. Είναι και επίσημα τα πίο περίεργα γεγονότα της ζωής μου. Αλλά κάτι έπρεπε να κάνω... λες η Αλίσσα να έχει να κάνει με την εξαφάνιση της κόρης της κας. Έσμεϊ; Αυτό θα ήταν τρελό... Αλλά και πάλι... υποτήθεται οτι η Αλίσσα δεν υπάρχει! Τουλάχιστον έτσι είπε ο Άλεξ... Δε ξέρω τι να πιστέψω... Τα λεγόμενα ή τα γεγονότα;

"Αμάντα θα μας απαντήσεις;;" μία εκνευρισμένη φωνή διέκοψε ξανά τις σκέψεις μου. "Εεεε;" είπα απορρημένη. Μπροστά μου στεκόταν ο κος. Αλμπερτ, καθηγητής μαθηματικών. "Αμάντα, μάζεψε τα πράγματά σου και πήγαινε αμέσως στο γραφείο!" είπε εκνευρισμένος. Τοτέ ένιωσα τα μάτια μου να γουρλώνουν. Ήταν μόλις η δεύτερή μου μέρα στο σχολείο, και ένας καθηγητής με έστελνε στο διευθυντή! Δε μπορώ να το πιστέψω! Αυτή η ιστοριά με την Αλίσσα κοντεύει να με καταστρέψει.