Να φοβάσαι το σκοτάδι...

Η... "πρόσκληση"...

Αρχικά, θα ήθελα να ζητήσω συγγνωμη που αργησα τόσο πολύ να ανεβάσω νέο παρτ, και δε θέλω να δικαιολογηθώ, απλά έχω μπλέξει με διάβασμα και προσωπικά μου ζητήματα, επειδή είμαι σε μία ηλικία προετοιμασίας για τις πανελλαδικές. Οπότε, αδυνατώ να βρω αρκετό χρόνο ώστε να γράψω. Γι' αυτό ζητώ συγγνώμη που δεν ανεβάζω πολύ συχνά. Τέλοσπαντων.. ελπίζω να σας αρέσει το παράκτω πάρτ! :)  

------

*4 μέρες μετά*

Άνοιξα τα μάτια μου, συνειδητοποιώντας πως για άλλη μια φορά, είμαι πεσμένη στο πάτωμα. Τον τελευταίο καιρό υποφέρω από εφιάλτες. Έχω να κοιμηθώ φυσιολογικά εδώ και 5 μέρες. Και το χειρότερο όλων είναι πως ο εφιάλτης είναι ξανά και ξανά ο ίδιος. Και δεν είναι μία απλή φαντασία. Είναι επανάληψη αληθινών γεγονότων. Μία στιγμή που με έχει κυριολεκτικά στιγματίσει. Εκείνο το φρικιαστικό βράδυ στο νοσοκομείο....

Βλέπω ξανά και ξανά τον εαυτό μου στο διάδρομο και την... Αλίσσα. Και το χειρότερο όλων είναι ότι το όνειρο σταματάει ΠΑΝΤΑ στο ίδιο σημείο.

"Να φοβάσαι το σκοτάδι..." και μετά το απόλυτο κενό...

Γιατί βλέπω ξανά και ξανά αυτό το όνειρο; Βασικά... αυτόν τον εφιάλτη...

Προσπάθησα να ανασηκωθώ. Η πλάτη μου πόναγε υπερβολικά. Προφανώς από την πρόσκρουσή μου στο ξύλινο έδαφος. "Ααα.." μούγκρισα από τον πόνο. Εκείνη τη στιγμή άνοιξε διάπλατα η πόρτα του δωματίου μου. Στο δωμάτιό μου μπήκε σα σύφουνας τρομοκρατημένη η μητέρα μου. 

"Αμάντα;; Είσαι καλά;; Τι συμβαίνει πάλι;" είπε και προσπάθησε να με βοηθήσει να σηκωθώ από το πάτωμα. Εγώ έπιασα το κεφάλι μου, προσπαθώντας να ηρεμήσω τη ζαλάδα που ένιωθα. "Πάλι είδες εφιάλτες;" ρώτησε γεμάτη απορία η μητέρα μου. 

"Εφιάλτη...! Πως το ξέρεις;" είπε στρέφοντας το βλέμμα μου προς το μέρος της. 

"Ούρλιαζες Αμάντα... και μετά από λίγο ακούστηκε ένας δυνατός χτύπος... έπεσες στο πάτωμα!" είπε γεμάτη ταραχή η μητέρα μου.

 "Μάλιστα.." απάντησα. 

"Αμάντα... μήπως θα πρέπει να σκεφτείς....! Νομίζω θα ήταν καλή ιδέα να...-" προσπάθησε να πεί η μητέρα μου προτού τη διακόψω εκνευρισμένη. 

"Μαμά! Τέλος με αυτή την ιστορία! Εγώ σε ψυχολόγο ΔΕ ΠΗΓΑΙΝΩ! ΔΕΕΕΕΝ ΕΙΜΑΙΙΙ ΤΡΕΛΗΗΗΗΗ!!!!!!" φώναξα αγριεμένη, κάνοντας τη μητέρα μου να αναπηδήσει τρομαγμένη από τον τόνο της φωνής μου.