Να φοβάσαι το σκοτάδι...

Η Μετακόμιση... (Μέρος Β')

Όταν οι πρώτες ηλιαχτίδες φωτός, που εισέβαλαν στο δωμάτιο από ένα μικρό άνοιγμα ανάμεσα στις κουρτίνες, έπεσαν στο πρόσωπό μου, άνοιξα τα μάτια μου, και είδα τη μητέρα μου και τον πατέρα μου να ετοιμάζουν τα πράγματά μας ώστε να φύγουμε άμεσα από το ξενοδοχείο και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Έτσι, σηκώθηκα αμέσως και αφούξύπνησα και την αδερφή μου, ντύθηκα και ακολούθησα τους γονείς μου έως το βανάκι μας, για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας.

Ξαναφόρεσα τα ακουστικά μου και κοίταζα συνεχώς έξω από το παράθυρο. Οι άνθρωποι ήταν διαφορετικοί. Τα τοπία ήταν διαφορετικά. Όσο πιο πολύ απομακρυνόμασταν από τη Μιννεσότα, τόσο πιο ξένα φάνταζαν τα πάντα ολόγυρά μου.

Κατά το βραδάκι, είμασταν πλέον στα σύνορα της Γιούτα με τη Νεβάδα. Ήταν πλέον αργά, και ήμουν κουρασμένη από το ταξίδι. Αν και πεινασμένη, αποφάσισα να μη πω τίποτα στους γονείς μου, διότι δεν ήθελα να καθυστερίσω την άφηξή μας στη νέα μας γειτονιά! Όσο γρηγορότερα, τόσο το καλύτερο. Χαμήλωσα τη μουσική, και έκλεισα τα μάτια μου. Ήταν ο μόνος τρόπος να κάνω το χρόνο να περάσει λίγο πιο γρήγορα.

Για άλλη μια φορά, αυτό που με ξύπνησε δεν ήταν οι φωνές των γονιών μου. Ήταν οι ακτίνες του ηλίου που χτύπαγαν το πρόσωπό μου σαν καυτερά μαστίγια. Κοίταξα γύρω μου. Η αδερφή μου κοιμόταν ακόμα. Δεν ήθελα να την ξυπνήσω. Είναι τόσο γλυκιά όταν κοιμαται. Η μητέρα μου είχε γύρει και αυτή προς το παράθυρο του αυτοκινήτου και κοιμόταν. "Μπαμπα; Καλημέρα! Που είμαστε;" ψιθύρισα στον πατέρα μου. "Πριν από λίγο περάσαμε τα σύνορα της Καλιφόρνια. Σε περίπου 30 λεπτά, θα έχουμε φτάσει στο νέο μας σπίτι." μου απάντησε.

Μετά από λίγο τόσο η μητέρα μου, όσο και η αδερφή μου είχαν ξυπνήσει. Δε μπορούσαμε να περιμένουμε. Είμασταν όλοι τόσο κουρασμένοι. Το μόνο που θέλαμε ήταν να νιώσουμε ξανά τη ζεστασιά ενός σπιτιού.

Όντως, μετά από περίπου μισή ώρα, φτάσαμε στη νέα μας γειτονιά. Ήταν περίπου 5 μίλια έξω από τη Καλιφόρνια. ήταν κρυμένη μέσα σε ένα πυκνό δάσος από έλατα. Τα σπίτια έμοιαζαν μεταξύ τους. Ήταν όλα φτιαγμένα από τούβλα και πέτρες, με μεγάλες αριστοκρατικές στέγες, φτιαγμένες από κεραμύδια. Τα σπίτια ήταν τεράστιες μονοκατοικίες στις οποίες ζούσαν οικογένεις των τεσσάρων ατόμων κατά μεσο όρο.

Μετά από λίγο φτάσαμε στο νέο μας σπίτι. "Εδώ είμαστε" είπε αναστενάζοντας ο πατέρας μου. Το σπίτι μας ήταν και αυτό σαν όλα τα άλλα. Μεγάλο και πέτρινο. Ήταν βέβαια λίγο πιο απομακρυσμένο από τα άλλα. Εκτός από το σπίτι που βρισκόταν ακριβώς απέναντι του. Ήταν σα να ήταν φτιαγμένα για να είναι μόνα τους.

Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο και η μητέρα μας μας είπε: "Καλοσορίσαμε στο νέο μας σπίτι!".