Να φοβάσαι το σκοτάδι...

Όταν ξύπνησα...

Άνοιξα τα μάτια μου, αλλά αδυνατούσα να διακρίνω τον περίγυρό μου. Τα μάτια μου ήταν θωλά, και το μόνο που αντιλαμβανόμουν ήταν ο χτύπος του ρολογιού. Προσπαθούσα να ξεθολώσω τα μάτια μου, ανοιγοκλείνοντας τα μερικές φορές, αλλά μάταια.

Δε μπορούσα να δω τίποτ' άλλο, παρά μόνο ένα ζευγάρι κόκκινισμένα μάτια να με κοιτάνε με μίσος. Ανοιγόκλεισα για άλλη μια φορά τα μάτια μου, προσπαθώντας να απαλλαχθώ από αυτή την ανυπόφορη εικόνα.

Αυτή τη φορά, το μόνο που μπορούσα να δω, ήταν το από λυτο σκοτάδι. Δεν έβλεπα τίποτα. Ξαφνικά, ακούγεται ένας ήχος σαν μια πόρτα να ανοίγει. Ένα αχνό φως ξεπροβάλει στο βάθος, και μπορώ πλέον να διακρίνω την ανοιγμένη πόρτα. Μία φιγούρα βγαίνει μέσα από αυτή και μένει εκεί ακίνητη. Σηκώνει το κεφάλι της, και παρ'όλο που δε μπορώ να διακρίνω τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, καταλαβαίνω πως κοιτά προς το μέρος μου. Νιώθω το σώμα μου να τρέμει. Τα πόδια μου δεν με κρατάνε πια! Νιώθω λες και το έδαφος υποχωρεί κάτω από τα πόδια μου. Παρ' όλα αυτά, όσο κι αν θελω να τρέξω μακριά, μένω εκεί! Ακίνητη! Κοιτώντας την φιγούρα... Κλείνω τα μάτια μου σφιχτά! Όσο πιο σφιχτά μπορώ για δύο δευτερόλεπτα! Αλλά μόλις τα ανοίγω... δε βλέπω πια το σκοτεινό διάδρομο! Βλέπω το πρόσωπο της φιγούρας, μερικά μόλις εκατοστά μακρυά από το δικό μου πρόσωπο! Η αναπνοή μου σταματά, και νιώθω κρύο υδρώτα να με λούζει από την κορυφή ως τα νύχια! Η φιγούρα δεν είναι άγνωστη. Στην πραγματικότητα.. την βλέπω κάθε μέρα! Γιατι; Γιατι ζει απένταντί μου!! Είναι η Αλίσσα! Ανοίγει το στώμα της και ουρλιάζει με όλη της τη δύναμη, κοιτάζωντάς με επίμονα...

"ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ" ούρλιαξα και πετάχτηκα όρθια απ' όπου ήμουν ξαπλωμένη.

"Αμάντα! Χριστέ μου! Είσαι καλά; Αγάπη μου τι σου συμβαίνει; Πες μου!" φωνάζει με ανησυχία η μητέρα μου και κάθεται δίπλα μου χαιδεύοντάς μου απαλά την πλάτη.

"Μ-Μαμά! Πρέπει ν-να φύγουμ-με απο εδ-δώ!!" της λέω με τρεμάμενη φωνή. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΕΔΩ! Η Αλίσσα... κάτι θέλει από εμένα! ΑΠΟ ΕΜΑΣ! Δεν ξέρω τι! Ούτε ξέρω γιατί μου συμβαίνουν όλα αυτά! Το μόνο που ξέρω είναι πως όσο ζούμε εδώ.. είμαστε ΟΛΟΙ σε κίνδυνο!

"Τι λες αγάπη μου; Τί είναι αυτά που λές;" με ρωτάει η μητέρα μου και με κοιτάει βαθιά στα μάτια προσπαθώντας να καταλαβει αυτά που λέω.

"Μαμα.. η Αλίσσα.. θέλει... θα μας... χθες... το βράδυ... είδα... ήταν εκείνη.. ΕΚΕΙ! Καθόταν εκεί... μαμα... στο παράθυρο!!! Ήταν..." ούτε εγώ δε μπορούσα να καταλάβω τι έλεγα! Είμουν σοκαρισμένη! Και μόνο η χθεσινή εικόνα.. ήταν αρκετή για να με οδηγήσει στην τρέλα! Κανείς δε με καταλαβαίνει.. και δε τους αδικώ! Αλλά πρέπει να με πιστέψουν.

"Αγάπη μου σε παρακαλώ ηρέμισε.. όλα καλά θα πάνε.." είπε η μητέρα μου και μου έδωσε μια ζεστή κούπα με τσάι!

"Μα μ-μαμάα..." προσπάθησα να της εξηγίσω αλλά με διέκοψε αμέσως.

"Πίες αυτό! Θα σε ηρεμίσει!" είπε δείχνοντας προς την κούπα ανάμεσα στα χέρια μου. Το βλέμμα της ήταν γεμάτο άγχος και ανησιχία. Ξέρω ότι την τρομάζω.. αλλα υπάρχει λόγος! Και κανείς δε προσπαθεί να με ακούσει. Ήπια μια γουλιά από το τσάι, προσπαθώντας πραγματικά να ηρεμίσω...

"Αγάπη μου.. ξέρουμε ότι τον τελευταίο καιρό και λόγο της μετακόμισης.. τα πράγματα είναι δύσκολα για εσένα...! Γι΄αυτό αποφασίσαμε με τον πατέρα σου, πως ίσως θα ήταν καλό να επισκεφτούμε έναν ψυχολόγο.. ώστε να σε βοηθήσει λίγο.. και-" δεν την άφησα καν να ολοκληρώσει! Δε μπορώ να το πιστέψω αυτό! Οι γονείς μου νομίζουν πως είμαι τρελή!

"ΤΙ ΕΙΠΕΣ?" φώναξα κοιτώντας στο πάτωμα, στο οποίο βρισκόταν πλέον η κούπα μου σπασμένη σε χίλια κομμάτια!

"Αγάπη μου.. ξέρω οτι σου είναι δύσκολο αλλά-"

"Αλλά τί μαμα??? Νομίζετε πως είμαι τρελή?? Αυτό νομίζετε??". Η φωνή μου έτρεμε από τα νεύρα αλλά και από την λύπη που μου δημιουργούσε η σκέψη αυτή.

"Ό-Οχι αγάπη μου... απλα θα νιώσεις καλύτερα.. σε παρακαλώ!" είπε η μητέρα μου τρομαγμένη. Ήθελα τόσο πολύ να ουρλιάξω εκείνη τη στιγμή.. αλλά αδυνατούσα! Δεν είχα άλλη ενέργεια! Ένιωθα την κούραση σε ολόκληρο το σώμα μου! Δε μπορούσα να απαντήσω...

Σηκώθηκα από τον καναπέ.. και ανέβηκα τις σκάλες πηγαίνοντας προς το δωμάτιό μου. Η μητέρα μου δεν είπε τίποτα, ούτε προσπάθησε να με σταματήσει! Πιθανότατα θέλει να μου δώσει λίγο χρόνο για να το σκεφτώ! Υπέροχα...

---

Λοιπόν αρχικά θέλω να ζητήσω ενα ΤΕΡΑΣΤΙΟ συγγνώμη, αλλά οι σχολικές μου υποχρεώσεις δε μου δίνουν χρόνο να γράφω όσο επιθυμώ! Παρ' όλα αυτά κατάφερα να βρώ λίγο χρόνο σήμερα για να συνεχίσω! Δεν είναι και πολύ ωραίο αυτό το παρτ... αλλά πραγματικα προσπάθησα μέσα στον ελάχιστο χρόνο που διέθετα να γράψω κάτι αξιοπρεπές! Τέλοσπάντων.. ελπίζω να καταφέρω να ξανανεβάσω σύντομα! Για να είμαι ειλικρινής... είχα αποφασίσει να σταματήσω οριστικά την ιστορία.. αλλά τα σχόλιά σας πραγματικά με έκαναν πολύ χαρούμενη και μου έδωσαν την ώθηση να συνεχίσω! Και επίσης θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους απο τα βάθη της καρδιάς μου που κάνατε τόση υπομονή, και που κάνατε την ιστορία μου #1 στην κατηγορία "Τρόμου"! ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΩΩ ΠΟΛΥΥΥ! Ξέρω πως έχασα πολλούς αναγνώστες μέσα σε αυτό το διάστημα... αλλά ελπίζω τουλάχιστον να μη τους έχασα όλους!

Ευχαριστώ πολυ! Να έχετε όλοι ένα υπέροχο βράδι! <3