Να φοβάσαι το σκοτάδι...

"Μπορείς να με εμπιστευτείς..."

"Αμάντα είσαι καλά; Να μπώ;". Η φωνή του Άλεξ αντιλαλούσε μέσα στο μπάνιο. Στεκόταν έξω από την πόρτα και με περίμενε υπομονετικά. Δε ξέρω καν πόση ώρα έχω περάσει κλεισμένη εδω μέσα. Το μόνο που ξέρω είναι πως δε νιώθω καλά! Καθόλου καλά! Είμαι ένα στάδιο πρίν από την κρίση πανικού. Πως γίνεται η Αλίσσα να είναι δολοφώνος της ίδιας της της οικογένειας, να είναι εξαφανισμένη και 30 χρονών;; Αφού τη γνώρισα! Τη βλέπω σχεδόν κάθε μέρα! Δεν είναι δυνατόν...

"Αμάντααα;;;" για άλλη μια φορά ο Άλεξ με φώναξε χτυπώντας ευγενικά την πόρτα. Αν και ήξερα πως θα με περνούσε για τρελή, ένιωθα την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον. Ο Άλεξ ήταν ένα υπέροχο αγόρι, το οποίο και με.. αγαπάει! Πρέπει να του μιλήσω.. και αυτό θα κάνω. Χρειάζομαι κάποιον κοντά μου, και θέλω ο Άλεξ να είναι αυτός ο κάποιος. 

"Ναι ναι! Πέρασε..." είπα με τρεμάμενη φωνή. Τότε, η πόρτα άνοιξε αργά, αποκαλύπτοντας τον Άλεξ με ένα βλέμμα ανησυχίας. Γύρισα να τον αντικρίσω. 

"Αμάντα μου είσαι καλά;; Φαίνεσαι ταραγμένη!" είπε σουφρώνοντας τα φρύδια του.

"Ναι... βασικά... όχι... Κοιτα!! Συμβαίνει κάτι ΠΟΛΥ παράξενο... και έχω την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον..!" είπα διστακτικά. Εκείνος μου έπιασε το χέρι. Αμέσως ένιωσα ένα αίσθημα προστασίας και ζεστασιάς να διαπερνά το σώμα μου.

"Αμάντα.. εγω είμαι και θα είμαι πάντα εδώ για εσένα! Μίλα μου! Πες μου.. τι συμβαίνει;;!" είπε με συμπονετικό τόνο. Ένιωθα πως μπορούσα να τον εμπιστευτώ. Τον ένιωθα κοντά μου. Δίπλα μου. Μπορούσα να του μιλήσω. Τον εμπιστεύομαι....

"Θέλω να σου μιλήσω, αλλά..." είπα κόβωντας την πρότασή μου στη μέση διστακτικά..

"Αλλά.. τι;" ρώτησε εκείνος.

"Αλλά... εδώ δεν είναι το κατάλληλο μέρος..." είπα χαρίζοντάς του ένα πολύ μικρό χαμόγελο. Εκείνος γέλασε διακριτικά, και βγήκε από το μπάνιο, τραβώντας με μαζί του.

Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τις σκάλες, πηγαίνοτνας προς τον πάνω όροφο. Εκεί, άνοιξε μια πόρτα και τότε συνειδητοποίησα πως βρισκόμασταν στο δωμάτιό του. Ήταν αρκετά περιποιημένο, κάτι που μου έκανε εντύπωση, αφου ήταν αγόρι.. Καθίσαμε στην άκρη του διπλού του κρεβατιού, το οποίο βρισκόταν στη μέση του τεράστιου δωματίου του. Εκείνος δεν άφηνε στιγμή το χέρι μου. 

Εγώ κοίταζα ντροπαλά το πάτωμα. Ένιωθα τα μάτια του να καίνε πάνω μου, αλλά δε μπορούσα να τον κοιτάξω..! Για κάποιο περίεργο λόγο... ντρεπόμουν πολύ. Ίσως επειδή είμουν πεποισμένη πως θα με πέρναγε για μία τρελή ψυχοπαθή ασθενή, με καρδικά και ψυχολογικά προβλήματα.