Να φοβάσαι το σκοτάδι...

Στο ψυχολόγο...

Γειά σας! Επέστρεψα επιτέλους! Ξέρω πως πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος αλλά όπως σας είχα ενημερώσει λόγο φόρτου εργασίας μου ήταν αδύνατο να ανεβάζω νέα παρτ! Ωστόσο, τωρα που οι βασικές μου υποχρεώσεις έχουν πλέον τελειώσει.. πιθανότατα μπορώ να βρίσκω λίγο παραπάνω χρόνο για να ολοκληρώσω την ιστορία μου!

Ωστόσο πριν αρχίσω, θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους με ενθάρρυναν με τα θετικά τους σχόλια να συνεχίσω, και να ζητήσω συγγνώμη για την υπέρμετρη καθυστέρηση! 

~~~

Για άλλη μια φορά ξύπνησα από εναν ανήσυχο ύπνο! Μου είναι πολύ δύσκολο να κοιμηθώ εδώ κσι μέρες! Σκέφτομαι συνεχώς την Αλίσσα και όλα τα παράξενα γεγονότα που έχουν συμβεί.. αλλά ακόμη και όταν δεν τα σκέφτομαι... επιστρέφουν οι εφιάλτες! Είμαι σε απόγνωση! Δε ξέρω τι να κάνω! Δε ξέρω τι να πιστέψω! Όλοι μου λένε πως κάνω λάθος.. μα πως μπορώ να αμφισβητήσω τα ίδια μου τα μάτια! Δεν είμαι τρελή... δε μπορεί να είναι όλα αυτά απλά μια φαντασίωση... 

Από την άλλη όμως... δε μπορώ να αγνοήσω τα λεγόμενα των ανθρώπων γύρω μου.. "η οικογένεια Στάνφορδ ειναι νεκρή"...

Λες να είμαι όντως τρελή; δε μπορώ να το πιστέψω... Αποκλείεται... Αλλά από την άλλη δε μπορώ να πείσω καν τον εαυτό μου για το αντίθετο! Ίσως οι γονείς μου έχουν δικιο... ίσως με τη βοήθεια ενός ψυχολόγου να καταφέρω να ηρεμήσω. Το έχω πραγματικά ανάγκη...

Με αυτές τις σκέψει σηκώθηκα από το κρεβάτι και κατευθύνθηκα διστακτικά πρός την κουζίναι όπου η οικογένειά μου απολάμβανε το πρωινό της. Με το που με αντίκρισαν οι γονείς μου, διέκρινα αμέσως μια ανησυχία στο βλέμμα τους. Δε θέλω να τους βλέπω έτσι...

"Καλημέρα Αμάντα μου! Είσαι καλά;" ρώτησε η μητέρα μου χαϊδεύοντάς μου στοργικά τα μαλλιά

"Είμαι μια χαρά.. νομίζω..." είπα και έκατσα σε ένα σκαμπό μπροστά από το πρωινό που μου είχε ήδη σερβίρει η μητέρα μου, δίπλα στην αδερφή μου.

"Αγάπη μου, η μητέρα σου και εγώ απλά θέλαμε να σου πούμε πως καταλαβαίνουμε ότι σου είναι δύσκολο να δεχτείς να πας σε έναν ειδικό ψυχικών τραυμάτων... και θέλαμε να ξέρεις πως δε σε πιέχουμε καθόλου πάνω σε αυτό το θέμα και γι' αυτό αν δε θες να-" ξεκίνησε να λέει ο πατέρας μου.

"Θα πάω στο ψυχολόγο!" τον διέκοψα αμέσως και τόσο αυτός όσο και η μητέρα μου με κίταξαν με έκπληξη!

"Πως είπες;" ρώτησε η μητέρα μου.

"Είπα πως θα πάω! Έχετε δίκιο! Ίσως μου κάνει καλό να μιλήσω σε κάποιον ειδικό!" είπα επιθυμώντας να τους καθησυχάσω!