Να φοβάσαι το σκοτάδι...

Όταν σε είδα...

Η συμπεριφορά της Αλίσσα ήταν πράγματι περίεργη! Πολύ περίεργη! Τα λόγια του Άλεξ δεν έχουν σταματήσει να στροβιλίζουν στο μυαλό μου! "...Δε ζεί κανείς στο απέναντι σπίτι..!". Μα πως είναι δυνατόν. Στην αρχή πίστεψα πως είμουν όντως μία φαντασμένη τρελή, αλλά το διαπίστωσα χθες! Δε γίνεται να μίλαγα με ένα... φάντασμα! Η Αλίσσα είναι αληθινή, και ζεί απέναντι! Κανένας δε μπορεί να το αμφισβητίσει αυτό. Εκτός και αν...

"Αμάντα!" φώναξε η αδερφή μου, ανοίγοντας με δύναμη τη πόρτα του δωματίου μου, διακόπτοντας έτσι τις σκέψεις μου. "Κόρτνεϊ... τι συμβαίνει;" της είπα έχοντας ένα τόνο ενόχλησης και εκνευρισμού στη φωνη μου. "Συγγνώμη.. απλά... δε πειράζει! Άστο!" είπε λυπημένη και πήγε να φύγει από το δωμάτιο. Εγώ αναστέναξα, και αφού σηκώθηκα από το κρεβάτι της άρπαξα το χέρι, και την τράβηξα προς το μέρος μου. "Έλα εδω! Συγγνώμη! Απλά... εχουν συμβει διάφορα και... τέλοσπάντων! Πες μου! Τι συμβαίνει;" τη ρώτησα προσπαθόντας να είμαι οσο πιο γλυκιά γίνεται! Τη κόρτνεϊ την αγαπάω περισσότερο και από τη ζωή μου! Δεν είναι απλά αδερφή μου! Είναι πολύ περισσότερα πράγματα για εμένα.

"Να.. μας έβαλαν κάτι ασκήσεις στα μαθηματικά.. και δε καταλαβαίνω τίποτα!!!" είπε και δάκρυα άρχισαν να κυλάνε από τα καταγάλανα μάτια της. Δε μπορώ να τη βλέπω στεναχορημένη. Με σκοτώνει. "Αγάπη μου! Μη κλαις! Θα σε βοηθήσω εγώ! Δεν υπάρχει λόγος να στεναχωριέσαι! Έλα, πάμε να μου τις δείξεις!" της είπα χαϊδεύοντας τις ξανθές μπούκλες τις. Εκείνη μου χαμογέλασε, και κρατώντας με από το χέρι, πήγαμε στο δωμάτιό της. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα ξαναμπεί στο νέο της δωμάτιο. Ήταν λίγο πιό μικρό από το δικό μου. Ήταν και αυτό ξύλινο και είχε και αυτό ένα μεγάλο παράθυρο στο κέντρο του τοίχου. Το δικό της παράθυρο έβλεπε στον δρόμο που οδηγουσε μπροστά στο σπίτι μας. Στο βάθος έβλεπα τα φώτα από τα υπόλοιπα σπίτια της γειτονιάς. Ήταν αρκετά μακριά. Τότε διαπίστωσα πόσο απομακρυνσμένοι ήμασταν από εκεί. Τόσο εμέις, όσο και η Αλίσσα και η οικογένειά της. Το σκοτάδι είχε καταλάβει τον ουρανό. Κοιτάω το ρολόι του κινητού μου. "21:15" και 4 μηνύματα από την Άναμπεθ (τη φίλη μου από το σχολείο), και 2 από τον Άλεξ. Θα τα απαντήσω μετά. Προς το παρόν πρέπει να βοηθήσω την αδερφή μου. "Έλα αγάπη μου! Δείξε μου τις ασκήσεις!" της είπα και της χαΪδεψα το μικρό κεφαλάκι της. Εκείνη μου έκανε νόημα να καθίσω στην ξύλινη καρέκλα δίπλα από το γραφείο της, και μου έδωσε ένα φυλλάδιο με ασκήσεις μαθηματικών.

Η ώρα πέρναγε, πρέπει να ήταν 22:30, και εγώ με την αδερφή μου λύναμε τις ατελείωτες ασκήσεις που είχε να κάνει για αύριο. Μπορεί να ήταν πολύ εύκολες για εμένα, αλλά και πάλι, ήθελαν χρόνο. Απορώ με τη δασκάλα τους! Πως μπόρεσε να τους βάλει τόσες ασκήσεις από την πρώτη μέρα; Κάποια στιγμή, το βλέμμα μου κινήθηκε στο παράθυρο μπροστά μου. Μία περίεργη φιγούρα έβγαινε ανάμεσα απο τα έλατα του δάσους. Δε μπορούσα να διακρίνω καθαρά τα χαρακτηριστικά της. Ήταν πολύ περίεργο. Τι έκανε τέτοια ώρα μόνη της μέσα στο δάσος; Η φιγούρα συνέχισε να περπατάει στο πεζοδρόμιο, πηγαίνοντας προς τα σπίτια της γειτονιάς. Κάτι μου θύμιζε. Είχε μακριά μαύρα μαλλιά και ήταν αδύνατη και ψηλή. Περπάταγε αργά αργά μέσα στην ησυχία που έλουζε τη γειτονιά. Ξαφνικά σταμάτησε να περπατάει και γύρισε το κεφάλι της προς το μέρος μου. Το φως το φεγγαριού χύθηκε κατά μήκος του προσώπου της, επιτρέποντάς μου έτσι να δώ τα χαρακτηριστικά του προσώπου της. Ήταν η Αλίσσα. Αν και ήταν μακριά, μπορούσα να διακρίνω ξεκάθαρα το σκοτεινό βλέμμα της. Ήταν σα να ήθελε να με σκοτώσει για να σταματήσω να τη κοιτάω. Εκείνη παρέμεινε εκεί, ακίνητη να με κοιτάει. Ένιωθα υπνοτισμένη και χαμένη στο βλέμμα της. Ήταν φρικιαστικό, τρομακτικό, και....