Να φοβάσαι το σκοτάδι...

Μαύρος.. πόνος...

Είμουν πλέον μόνη στο μπάνιο του δωματίου μου και προσπαθούσα να κάνω την μελανιά του χεριού μου λιγότερο εμφανή, με τη βοηθεια πούδρας. Αλλά... μάταια! Ήταν πολύ έντονη. Τόσο που δε μπορούσα να την κρύψω με κανένα τρόπο. Ο πόνος ήταν δισβάσταχοτος. Αλλά το χειρότερο απ' όλα ήταν ότι η μελανιά ήταν στο δεξί μου χέρι και εγώ είμαι δεξιόχειρας. Οπότε.. σήμερα η μέρα θα είναι δύσκολη... και γεμάτη πόνο...

Φόρεσα ένα oversized γκρίζο φούτερ με το μαύρο μου στενό και high waisted παντελόνι, καθώς και τα άσπρα μου converse. Αποφάσισα να αφήσω τα μαλλιά μου φυσικά και κυματιστά, άρπαξα την τσάντα μου και βγήκα από το δωμάτιό μου. Στη κουζίνα ήταν ακόμα η κα. Έσμεϊ, η οποία έπινε  τσάι με τη μητέρα μου και τον πατέρα μου. Είχε κάπως ηρεμίσει με τη βοήθεια του τσάι, και ο πατέρας μου της πρότεινε να τη συνοδέψει ο ίδιος έως την αστυνομία, ώστε να δηλώσει την εξαφάνιση της κόρης της. Εκείνη, μη έχοντας σύζυγο, δέχτηκε. "Αγάπη μου, σήμερα δε θα μπορέσω να σας πάω εγώ στο σχολείο! Θα συνοδεψω την κα. Έσμεϊ έως το αστυνομικό τμήμα. Οπότε θα πρέπει να περπατήσετε έως εκεί μόνες σας! Είσαι μεγάλη πια. Πιστεύω πως μπορώ να σου εμπιστευτώ την αδερφή σου!" μου είπε ο πατέρας μου κλείνοντάς μου το μάτι. "Ναι μπαμπά.. μην ανησυχείς" του είπα και άρπαξα τα κλειδιά από τον πάγκο της κουζίνας. "Που πας αγάπη μου; Δε θελεις να φας πρωινό;" με ρώτησε η μητέρα μου. "Όχι μαμα! Βιάζομαι!" της είπα. "Που είναι η Κόρτνεϊ" ρώτησα κοιτάζοντας γύρω μου. "Στο δωμάτιο της. Έφαγε πρωινό στο κρεβάτι σήμερα!" είπε εκνευρισμένη κοιτώντας τον πατέρα μου. "Έλα μωρε! Με μια φορά δεν έγινε και τίποτα!" είπε με ένα χαμόγελο ο πατέρας μου και φίλησε τη μητέρα μου στο μάγουλο. "Κόρτνεϊιιι!" φώναξα προς τη σκάλα. "Επ επ! Αμάντα! Τι είναι αυτές οι μελανιές στο χέρι σου;" ρώτησε η μητέρα μου δείχνοντας τα χέρια μου. "Τίποτα τίποτα! Απλά... απλά... παραπάτησα και έπεσα με δύναμη στην πόρτα.. και... ναι.." είπα στη μητέρα μου, προσπαθώντας να κρύψω τις μελανιές του χεριού μου με τα μανίκια του φούτερ μου! Η μητέρα μου άνοιξε το στώμα της για να πει κάτι, αλλά ευτυχώς εκείνη τη στιγμή, κατέβηκε η αδερφή μου, με άρπαξε από το χέρι και με τράβηξε έως την πόρτα! "Άουυ Κόρτνεϊ! Έχω χτυπήσει το χέρι μου!" είπα με τρεμάμενη φωνή! Πόναγα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ! Ένιωθα δάκρυα να σχηματίζονται στις άκρες των ματιών μου. "Συγγνώμη.." είπε η αδερφή μου με απολογητικό τόνο, χαϊσεύοντας το χέρι μου. "Δε πειράζει" της είπα χαρίζοντάς της ένα χαμόγελο. "Πάμε!" είπα χωρίς να ξέρω αν απευθύνομαι στους γονείς μου ή στην αδερφή μου. "Να προσέχετε μικρές!" είπε με ενθουσιασμό ο πατέρας μου και μου χαμογέλασε. Του ανταπέδωσα το χαμόγελο, έσφυξα το χέρι της αδερφής μου και βγήκαμε από το σπίτι.