Words that can't be written

Chapter 30

I felt something heavy that pressed my body to the soft white bed. I was so shocked to find out that I am in the hospital. There is only one male doctor, my mom and Liam who are busy listening to the words that the doctor will say.

"What happened?" I asked.

Pinilit kong makatayo mula sa malambot na higaan ngunit nabigo rin agad ako ng makaramdam ako ng sakit sa aking tyan. Memories flashed on my mind. Bago ako mawalan ng malay, may dugong dumadaloy sa pagitan ng aking dalawang binti. Napahawak ako sa tyan ko at tinignan si Liam na patungo sa dereksyon ko.

"You should rest. Kami na ang bahala dito."

Umiling ako sa kanya at humawak sa kanyang braso. "I want to know what happen? I am pregnant? Napaano ang bata? Si mama, nakita na ba?" umupo sya sa tabi ko at yinakap ako. ang kamay niyang nasa buhok ko ay pinapakalma ang sistema ko.

Hindi ko na alam kung ano ang uunahin kong malaman, kung ano ang uunahing ayusin at unang bibitawan. 

"You are both okey, it means you should rest, Ashiana." mahinahong sabi ni Liam bago muli ako inalalayang makahiga ng maayos.

Pinanonood ko sila ni mommy na nag-uusap. Dumating na din si Mr. Everson. Nagulat ako ng muntikan ng bumagsak ang katawan ni mommy kung hindi lang siya naalalayan ni Liam. Pinilit kong tumayo at kinuha ang mga larawang hawak nito. 

Nag-uunahang pumatak ang maiinit na luha sa aking mata. Wala na akong makita gaya ng hindi ko na makikita ang aking ina. They died during the car accident but I believe that it's not ust a simple accident that happen that night. Walang inom si mama, at mahina ang pagpapatakbo base sa video na ipinanood saakin ni Mr. Everson kung kaya't papaanong hindi nya nakita ang malaking truck na sasalubong sa kanila?

Walang plate number, at nagmamadaling umalis ang nakabangga ng hindi inaalam ang kundisyon ng mga nasaloob ng binangga nya.

"Hindi si mama ito!" gaslighting my self to be better.

"Iha, you need to calm down! Hindi na lamang ikaw ang nasa katawan, pati na ang baby mo!" paalala saakin ni mommy. Yumakap ako sa kanya at umiyak.

Gusto ko pang makasama ang ina ko, ninakawan kami ng taon na dapat kami ang magkasama, she promised that she will never leave my side, we will do every activities together, she will help me to be successful like her. Paano na kami ng baby ko? Wala na siyang lola na magmamahal sa kanya ng sobra.

"Si mama, mommy. Mahal ko sya. She promise-"

"Shh, calm down iha. Andito na ako sa tabi mo, I'll surely do her promise to you. Babawi ako sa mama mo. Marami akong pagkukulang sa kanya at hindi ako mapapkali kung pati sainyo ay may mangyaring masama. Isipin mo ang sarili mo pati ang batang nasa loob ng tyan mo. Liam, call the doctor," utos nito sa kanyang anak bago muli akong inalalayan sa higaan.

Bakante ang aking isipan.

Wala akong nararamdaman.

Parang walang nangyari.

Magaan at madilim.

There is no night I didn't cry. Wishing that I was there before she died, before my mom and dad experience the scary night. Still asking to the heaven to save them, but I know it will never happen. I want to forget but it will be harsh to those people who sacrifice for my own safety and good.

"Ashiana, bumaba na tayo, hindi mo pa nakikita ang mama mo." Mahinanong turan ni mommy na ramdam kong umupo sa tabi ng aking kama.

Ayaw kong bubaba ng bahay, naalala ko si daddy, naalala ko si mama na takot nahinarap ang taong hindi niya kilala at makita si dad na naliligo sa sariling dugo. Siguro sobra siyang natakot at wala manlang ako sa kanyang tabi, gaya ng lagi siyang nariyan para yakapin ako tuwing natatakot, naguguluhan at nalulungkot.

"Your mom will be sad seeing you like this."

"I can't go down. I will miss them and I will never be move on." paliwanag ko dito. Hindi pa rin ako humaharap sa kanya dahil ayaw kong makita niyang mapula ang mata ko at miserable ang itsura.

Naramdaman ko ang pag-aayos niya sa buhok ko, lalo ko pang binaoon ang ulo ko sa unan at hinayaan siyang hawakan ang aking likod para pakalmahin ako pero lalo lang lumakas ang hikbi ko sa kanyang ginawa. "After this, we will fly to France, we will help you move on and look forward. We will help you and your baby. Ilalayo ka namin sa sakit na dulot nila. Kahit ito na lang Ashiana. Mapatawad mo sana ako sa ginawa ko sa pamilya mo, sa kapatid ko."

"It's not you fault. Natakot ka lang din, minahal mo lang si dad, ang mabuti ay hindi ka involve sa aksidenteng ito."

Pagkatapos naming mag-usap ay pilit kong nilaksan ang aking loob at nag-ayos. Nagbihis ako ng itim na blouse at pants pagkatapos ay pinuyod ang buhok ko. I look at the mirror, I don't see my reflection, the one who can smile and excited every time she will go outside of this room but this time, it's different. 

Maraming nakisimpatya saakin at nagpasalamat ako sa kanila. Agad akong tinabihan ni Liam at tinignan si mommy na siyang nag-iintindi ng mga bumisita para makita ang kalagayan ni mama. Lumapit ako sa tabi ng white elegant coffin pero hindi nagtagal at umiwas ako ng tingin at deretsong tinignan ang aking mata ang taong nasa unahan.

"Care to share your thoughts?"

Bakit sa taong hindi ko inaasahan pa ako nasaktan? Why it always those person who you think that will never hurt you? At hindi don sa taong alam mong hindi magbabago? Bakit kay Aiden pa? Kung pwede naman sa lalaking nasa unahan ko?

I shook my head and laugh fakely.

"Do you love me?" Pinanood ko ang ekpresyon niyang hindi nagbago, na para bang inaasahan na niya ito ang itatanong ko.

"Yes," 

Napatayo ako ng lumipad si Liam at napasalampak sa mga umuhang nasa unahan. Matalim kong binalingan ng tingin ang lalaking gumawa noon. Nagawa ko pang itulak siya para lumayo siya kay Liam na bumubugo na ang ilong. 

"What do you think you are doing!" Galit kung turan dito.

Ang galit niyang ekpresyon kanina ay lumambot ng makita ako. Akmang yayakapin niya ako ngunit umalis ako sa kanyang harapan upang intindihin si Liam. Hinawakan ko ang ilong niyang may sugat at inalalayang tumayo. Nagkagulo na dina ng mga tao sa loob at nagmamadaling pinuntahan kami ni Tita.

Pinaalis na niya kami at pinaakyat sa second floor at siya na raw ang bahala sa gulo.

Mabigat ang pakiramdam ko na umalis sa lugar na iyon. Napahawak ako sa tiyan ko ng muli iyong kumirot. Tumigil sa gilid ko si Liam at siya na ngayon ang nakaalalay saakin.

"Does it hurt again?"

Hindi ako sumagot at hinalkan siya sa kanyang gilid ng labi. Alam kong kasalanan ang halikan ang kamag-anak mo. That's why I kissed Liam instead sa side lips nya lang to appear that I kissed him hungrily para umalis si Aiden. Dampi lang iyon at doon ko ipinahinga ang labi ng matagal bago tumingin ako sa baba at nakita ko si Aiden na nakatingin sa dereksyon namin. Ngayon ko lang napansin na may sugat din sya sa braso at gilid ng labi, magulo ang buhok at ang suot ay iyong kahapon mo.

Gusto kong tumakbo para pigilan siya sa kanyang pag-alis ngunit pinigilan ako ni Liam. "Move on, hindi natin alam kung pamilya nya nga ba ang may gawa nito, ikakasal na din siya at hindi niya tatanggapin ang anak mo dahil buntis na din si Traciel."

Napaatras ako sa pagkakahawak niya ng sabihin niya iyon saakin. Ayaw kong maniwala, dahil baka nabubulag lang siya dahil saglit siyang pati si mommy at nasaktan ng Xavier at Adrian. Pero may kung ano saakin na gustong maniwala dahil sa mga letrato na ipinakita saakin ng tauhan nila Liam.

So this is the ending.