Words that can't be written

Chapter 32

June 26,2023. My little princess birthday. Maaga akong gumising para magsimula ng mag-ayos sa lugar na pagdarausan ng kanyang kaarawan. Gusto ko siyang mabigyan ng memorable na kaarawan na hinding-hindi niya makakalimutan.

It's Barbie theme. Medyo nahirapan ako sa paghahanap ng mga design at pag aayos. Buti na lang my boss named Richard helps me to look for someone who can assist and help me decorate our backyard.

Ako na din ang nagbake ng cake ni Reziel. She's very particular about the cake and the taste of it. When everything is settled. Ipinigay ko na ang mga minor na kailangang ayusin pa at i-finalized.

Umakyat ako sa kwarto niya at marahan na ginising. Natutuwa akong panoorin siyang kinukusot ang kanyang not that singkit na eyes na masarap titigan.

"Happy birthday,  princess!" I greeted her with a big smile.

Mabilis siyang bumangon habang ako ay nakaupo lamang sa kanyang kama at pinapanood ang bawat maliliit niyang galaw.

"I'm done washing, Mommy! Can you bring my gown here, Mommy?"

Kinuha ko ang personal na pinili niyang mini gown at iniabot iyon sa kanya. It's her 7th birthday. She's really a grown-up. Ang bilis, gusto ko palagi siyang baby, natatakot baka iwan nya din ako kapag malaki na sya.

Inayusan ko siya ng mukha na naayon sa gusto niyang look, specifically her favorite Barbie make-up. Humarap siya sa salamin at nasisiyahan sa kanyang hitsura.

Kinuhanan ko siya ng larawan at pinost iyon sa IG I don't care anymore kung pagpyestahan ako ng mga tao sa industriya at ng mga makikita. Hindi ko na siya itatago at lakas loob na ipapakilala sa lahat. She deserves the world.

"Why did you post me on your instagram, Mommy? It will ruin your advertisement and your name."

Isinilid ko ang cellphone ko sa aking bulsa at lumuhod sa harapan nya at hinawakan ang maliit niyang kamay.

"It will mever ruin my name, your are the one who made my name worth baby." Hinalikan ko siya sa kanyang noo at inaya ng lumabas.

Ibinigay ko siya sa kanyang lola na masayang iniintertain amg mga bisita. Habang ako ay nag-ayos na din ng sarili. I turn off my cellphone cause I know that anytime soon, my management will call me and bother me to remove and explain my side, but I don't want it to happen. I want them to accept the whole truth about me.

Bumaba ako at sinalubong sila Karlie ng yakap. "Thanks for coming." Masaya kong sabi sa kanila.

Hinayaan na ang mga taong aking kinuha ang siyang magsimula at pasayahin ang kaarawan ng anak ko. Andon lang ako sa tabi niya sinusuportahan siya sa bawat bagay na gusto niyang gawin.

"May I call ma'am Ashiana to give a message to our pretty birthday celebrant." Tumayo ako at kinuha ang mic sa kanya. "Isang palakpakan naman dyan!"

Ngumiti ako sa anak ko at tinitigan siya. Wala pang salita ang namumutawi sa aking bibig ay nakita ko ng kumislap ang kanyang mata, nagsisimula ng umiyak. Humigit ako ng malalim na hininga bago ko ito simulan.

"My daugther, I love you so much. I just want to tell you that I didn't regret having you in my life, I am more than happy that you came from my life. I am proud to have you and will give you everything you asked. Don't ever think that you are the reason why we are struggling, why I am always sick when you're not okay, and the reason behind my night cries. It is me who are weak but since you ever came into my life god knows how I push myself to be strong for you, to be healthy for you and to be at peace when I am with you. I love you, and happy birthday, mi'loves."

Tumakbo si Reziel sa unahan, lumuhod ako para salubungin ang kanyang mahigpit na yakap. Tinignan ko sila Mommy na nagpupunas na din ng luha habang pinapakalma siya nila Karlie.

Binuhat ko si Reziel at pumunta sa harap ng cake para sa blow out the candle. "Wish, and I'll give it to you. I want you to be happy." Sabi ko sa kanya.

Binigyan ko siya ng matamis na ngiti bilang assurance na okey lang kahit ano ang kanyang hilingin. Hindi nya kailangang isipin ang status namin ngayon at alalahanin rin ako. She's kind and not hard to deal with. I am grateful that she became my daughter.

"I wish to visit Philippines,  visit my ill lolo, visit my deceased lola and visit my daddy, I missed her, I want to know him, and ask why he's not here beside me everytime I will celebrate my birthday."

May kirot akong naramdaman sa aking dibdib ngunit isninantabi ko iyon. Pinigilan ko ang sarili ko na hindi maiyak at tinulungan si Reziel na hipan ang pitong kandila na nasa tuktok ng mataas na kulay pink na cake.

Nagpalakpakan ang mga tao at kinuhanan kami ng larawan. Dumapo naman ang aking paningin kila Mommy, Karlie and Liam na alam kong nag-aalala sa hiniling ni Reziel. Tumango lang ako sa kanila at ihinaba si Reziel para hayaan siyang makipaglaro at kausapin ang kanyang mga kaklase.

Kita ko sa mata niya na masaya na siya at buong lakas na kinukwento sa mga kaibigan niya na uuwi siya ng Pilipinas to see her dad.

Umupo naman ako sa tabi ni mommy at binigyan siya ng pagkain. Pinanood niya ang bawat galaw ko at binigyan na lang siya ng ngiti.

"Are you really sure about this?"

Tumango ako sa kanya at ipinakita ang dalawang tickets na one way lang. I saw shock driving her face when she realized what I meant.

"She will build her own company in the Philippines and continue to work as a model and artist." Patinuod na papayas ni Liam habang sumisipsip ng kanyang inumin.

Kinurot naman siya sa tagiliran ni Karlie na nagsasabing hayaan na akong magpaliwanag sa kanyang ina.

Ang mata niyang nag-aalala saakin ang tumitig sa aking mata na alam kong hindi pa rin sigurado pero dahil sa aking anak, lahat ay gagawin ko.

"I'm fine, she deserve it. Tyaka business muna ang uunahin ko, baka ikwento ko na lang ang tungkol sa kanyang papa, hindi ko na sila hahayaang magkita ng personal, unless they want to meet my daugther."

Tumango siya at pinanood ang anak ko na masaya g nakikipagkwentohan sa kanyang mga kaibigan na patungkol sa kanyang ama kahit alam kong hindi naman nya ito tuong kilala.

"In those 7 years of her life, hindi na nakakapagtaka na ganyan siya kasabik na makilala ang kanyang ama."

Indeed.

I also miss my dad.

I haven't visited him this past years.

I miss them.