MEVA

10|Görev

Beğenmeyi ve bölüm içi yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen.

Jüpiter keyifli okumalar diler...

Aşkın Nur Yengi-Karalım

🦋

Gözlerimi önümdeki kitaptan ayırıp baş ağrımın geçmesi için parmaklarımla şakaklarımı ovdum. 4 saattir aralıksız ders çalışıyordum ve baş ağrım katlanılamaz bir hal almaya başlamıştı. Ağrımın geçmeyeceğini anladığımda zorlukla ayağa kalktım ve vücudumu esnettim.  Yatağa attığım telefonumu alıp saate baktım.

02.39

Abimin evden gitmesinin üzerinden 1 hafta geçmişti. O gün Cihangir benim bir şey söylememe müsaade etmeden beni kovmuştu. Evet, kovmuştu.

Ekranda sadece numara görmeyi beklerken kayıtlı olduğumu ve kaydettiği ismi görmemle gözlerim şaşkınlıkla açıldı. Çünkü beni hiç kimsenin kullanmadığı ismimle kaydetmişti, Meva.

Gözlerimi ekrandan ayırıp Cihangir'e çevirdiğimde bakışlarım gerildiği için daha da belirgin hale gelen çenesine takıldı. Benim ona baktığımı fark ettiğinde gözlerini telefondan ayırıp boş sokağa dikti. Ne diyeceğimi bilemesem de istemsizce dudaklarım aralandığında bunu hissetmiş gibi sert sesiyle benden önce konuşarak beni engelledi.

"İnecek misin artık?"

Birden değişen tavrıyla duraksadım ama bunu ona belli etmedim. Beni konuşturmaması bir yerde iyi olmuştu çünkü ne söyleyeceğimi bilmiyordum. Onun gerginliği bana da bulaşırken daha fazla arabada kalmak istemedim ve kapıyı açtım.

"İyi geceler."

Cevap vermesini beklemeden inip kapıyı sertçe kapattım. Kaşlarının çatıldığını tahmin edebiliyordum bu yüzden ona bakmadan eve yürüdüm. Adımlarımı atarken arabanın sesini duymayı bekledim ama hala gitmemişti. Asaf kapıyı açtığında endişeli bakışlarına karşılık vermeden eve girdim ve kapıyı kapattığımda beklediğim sesi duydum. Gitmek için eve girmemi beklemişti.

Bu 1 haftada ne abim eve gelmişti ne de Cihangir'le karşılaşmıştık. Ben yaklaşan vizelerimden dolayı eve kapanmış ders çalışıyordum. Sancar abimin eve gelmemesine çok üzülüyordum ama elimden bir şey de gelmiyordu. Kırılmıştık, hem de hiç beklemediğimiz kişiler tarafından. Bu yüzden bunu aşmamız kolay olmayacaktı. Abimin bana el kaldırmış olmasını kaldıramıyordum. O anlar aklıma geldiğinde istemsizce gözlerim doluyordu.

İlaç içmek için odadan çıktım ve karanlık koridorda yürümeye başladım. Herkes uyuyordu bu yüzden evin içinde derin bir sessizlik hakimdi. Mutfağa girip bir ağrı kesici aldım ve suyla birlikte yuttum. Odama çıkacakken duyduğum şarkı sesiyle adımlarım alt kata inen merdivenlere yöneldi. Merakıma engel olamayıp basamakları sessizce indim ve kapısı aralık olan odanın önünde durdum. Boşluktan odaya baktığımda abimi görmek beni hem şaşırtmış hem de içimin özlemle dolmasına neden olmuştu. Onu çok özlemiştim.

Karalım karalım

Esmer güzelim yaralım

Dön gel benim ol benim ol

Gitme ne olur beni terk etme

Abim babamdan kalan pikaba yine babamın plaklarından birini takmıştı ve plağın o cızırtılı sesi odaya yayılıyordu. Deri koltuğuna yayılmış elinde rakı bardağını tutuyordu. Gözleri boşluğa dalmıştı. Dayanamayıp içeriye girecekken duyduğum sesle duraksadım.