MEVA

12|Abi

Beğenmeyi ve bölüm içi yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen.

Jüpiter keyifli okumalar diler...

Gripin-Durma Yağmur Durma

🦋

“İneyim ben artık.”

Okula gelmiştik ve yaklaşık 15 dakikadır hareketsizce arabada oturuyorduk. Demir’in konuşmak istememesi üzerine susmuştuk ve sessizlik içinde okula sürmüştü. Öyle ki radyoyu bile açmamıştık.
Ona döndüğümde hala önüne baktığını görmemle cevap vermeyeceğini anladım ve kapıyı yavaşça açarak arabadan indim. Arabam okulun otoparkında kaldığı için okula gelmiştik. Bir taraftan çantamdan anahtarı çıkarmaya çalışırken aynı zamanda arabama yürüyordum ki duyduğum kapı sesiyle hareketlerim duraksadı.

“Ahu!”

Kolumdan tutup beni kendine çevirmesiyle isteksizce Demir’e döndüm.

“Dem-”

“Ahu ben seni hala çok seviyorum.”

Demir’in birdenbire söyledikleriyle yüzüne bakakaldım. Bu ani itirafını beklemiyordum. İki omzumu da elleriyle kavrayıp yüzüme eğildi.

“Demir bak-“

“Asıl sen bak Ahu! Bak şu gözlerime! Seni aldattığımı düşünmüşsün, dedim yanlış anlamış 3 yıl boyunca sikik bir yanlış anlaşılma yüzünden ayrı kaldınız ama olsun sonunda seni anladı gerçekleri biliyor, eyvallah senden gelen her şey başım gözüm üstüne. Ulan nasıl unuttun beni bu kadar kolay!”

Son cümlesinde bağırmasıyla irkildim ve dudaklarımdan bir hıçkırık kaçtı. O ana kadar ağladığımın farkında bile değildim. Dediği gibi gözlerine baktım ve gördüğüm enkazla bir hıçkırık daha çıktı dudaklarımdan. Ağlamam kontrolümden çıkmış sesli bir hal almıştı. Elleriyle yüzümü avuçlarının arasına alıp gözyaşlarımı silmeye çalıştı ama sildiğinin yerine yenisinin gelmesi gecikmiyordu.

“Ağlama gözünü seveyim ağlama. İçimi yeterince sikip atmamışsın gibi bir de ağlayıp yüreğimi dağlama.”

Alnını alnıma yaslayıp gözlerini kapattı.

“Ahu, hiç mi şans yok be güzelim?”

Sesi acı çekermiş gibi çıkıyordu ve bu hali beni o kadar üzüyordu ki. Elimden bir şey gelmemesiydi beni üzen. Demir’e hala aşık olmasam da benim için değerliydi ve üzülmesi en son istediğim şey bile değildi.

“Özür dilerim Demir. Ben çok öz-“

“Abi?”

Duyduğum sesle hızla bir adım geriye atarak Demir’den uzaklaştım. Demir’in gözleri bir süre havada asılı ellerinde kaldı ve yüzünde oluşan ufak gülümsemeyle ellerini yumruk yaparak indirdi. Ne kadar toparlamaya çalışsa da yüzündeki ifadeden ne hissettiği anlaşılıyordu.

“Ne oluyor burada?”

“Ne kadarını duydun?”