MEFTUNİYET

Beni affet

Hâlâ bize yaptıklarını , ona yakıştıramayıp; sen böyle değildin çok severdin seni kırmışlar .... diyecek kadar çaresiz bırakıldık...

Öyle alışmıştık ki birbirimizi sevmeye , okadar alıştırılmıştık ki; sevilmediğimiz iliklerimize kadar hissedilince bir şeyler değişti bizde

....

Ama hiç umudumu yitirmedim , birgün gelip kanayan yarama gölge olacaksın diye ...

Bilemiyorum ama belkide ben bulaştırdım aşk denen bu hastalığı yüzümüze , ellerimize ve sonra birbirimizin olmayan bedenlerimize ...

Yıllar hep eskimeye muhtaçken , biz sevmeyi bile istemedik...

Şimdi vazgeçtim herşeyden istemedende olasa , son geçeceğim aşkımdan bile..

Öylece oturmuş, içimdeki karamsar duygular ile diz çöküp ağlaşıyorum ....

Evet hikaye bizim hikâyemizdi ama kahramanları biz değildik , başarmadık...

Sadece uzaktan severek,
Yalnız, yapayalnız ,
Gelemeyeceğini bile bile ,
Beklemem gerektiğini hissediyordum bazen .

Beklemekten başka çarem de yoktu
Çünkü kalbim ona mühürlüydü diyordum...

Yüzüm hep güldü ama kalbim tenha sokaklara uzun kalacak bir misafirdi.

Aşk zaten kavuşamamaktı , uğruna yanmak , ulaşmamak değilmiydi ? Öyle olmasaydı bunun adı aşk olur muydu ?

Ama hayallerde çoktu , gerçekleştirmek için, birbirimize bile bakamazken hemde ...

Bigün tenha eylül gecelerinde mutsuzlar kentinin misafiriydik ,

Birgün aşıklar kentinin...

Belki nisan yağmurlarında koşarak yürüyeceğimiz yollarda bekliyordur aşk bizi . Bilemeyiz ...

Şimdi paslanacak herşey durduğu yerde,
Uğruna öldüğümüz aşk da yok olacak , olamayacak artık eskisi gibi ..

Hayallerimiz yok , umudumuz yok , kavuşmamız an meselesi olacaktı..

Belki de yazdığımız bu hikayede bir payımız olmayacaktı.

Ama herşeye rağmen bunun acısını çekip aşk diyebildik...

Belki bir kırlangıç olup yuvama dönemedim ama beni affet ....

Ömerin zelali
...