Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ϟ
Çaresizlik ve öfke.
Bunlar insan bedeninden çıkmadığı sürece toxic bir madde gibidir. Bastırılmaması gereken, bir şekilde açığa çıkaramadığınızda sizi içten içe yiyip duran iki duygu...
Başarısızlık hissiyle etrafı sarılmış olan Kristen, nefes nefese bir şekilde bıraktıkları enkaz ortasındaki kanlı bedenlere, cesetlere bakıyorken öfkesini en derinden ve çaresizliğini en ince notasından duyuyordu.
Etrafında döndü, vurdukları adamları tek tek kontrol etti, başa döndü ve tekrar baktı.
"Kristen."
En imkansız şeymiş gibi inanamıyordu olana.
"Kristen."
"Ne?!"
Dakikalar önce öldürdüğü kişilerden birini tekmeleyerek yüz üstü çevirirken sinirle burnundan solumuştu.
"Sakin ol."
"Bana sakin ol deyip durma! Olamıyorum görmüyor musun? Biraz sinirimi yaşayayım, yeter."
Yoktu. Lee Mejin, buraya hiç gelmemişti.
"Kaçırmış olamayız değil mi? Buradan çıkması imkansızdı."
Konuşan Hwasayla birlikte Kristen, bir küfür daha attı ortama.
"Hayır, mümkün değil. Tüm etrafı sardık, biliyorsun." Jay, Kristen yerine cevap verdi.
"Hey..." Seulji'nin elini omzunda hissettiğinde gözlerini yumdu Kristen, biraz yumuşamaya çalıştı. "Onu yakalayacağız, şimdi kaçırmış olsak bile. Merak etme Kristen."
"Teşekkür ederim."
"Hahahahah!"
Herkes duyduğu yabancı, kadın kahkahası sesiyle irkildi. Birbirlerine bakakalırlarken kahkahalar hâlâ ortamda yankılanıyordu.
"Sikeyim."
Rocky, hızla bir tarafa ilerlerken kadın hâlâ haykırırcasına gülerek tüyleri diken diken ediyordu. Sonra Rocky, masanın altından bir tablet bulup açık ekrana baktığında kahkahanın sahibi yabancı değildi. Bu kadın Lee Mejin'den başkası değildi.
