အရက်သမ

အပိုင်းနှစ်ဆယ်

ဒီနေ့တော့ နေကကျစ်ကျစ်တောက်မပူပဲကောင်းကင်ကြီးကညို့မှိုင်းစွာလေညင်းလေးကလည်းခပ်သွဲ့သွဲ့တိုက်ခတ်နေလေသည်။

စပါးနင်းဖို့လည်းကောင်းသောရာသိီဥတုဖြစ်ပေမဲ့မကောင်းတာက ဇီယာအေး၏စိတ်တွေပင်။

ဇီယာအေးစပါးထမ်းနေပေမဲ့ အရင်ကလိုပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်ရယ်ရယ်မောမောမရှိသည်ကို စပါးနင်းသည့်တဲပေါ်မှစပါးနင်းနေသည်အိမ့်ကြေးမှုံမင်းမျက်မှောင်ကြီးကြုတ်ကာကြည့်နေလေသည်။

ဘာလို့ငါကိုအခုထက်ထိစကားမပြောတာလဲ။

မျက်မှောင်ကြီးကြုတ်ရင်း နင်းလက်စ,စပါးအထုံးကြီးအားနင်းနေသည်မှာ နင်းနေသည့်စပါးအထုံးထဲစပါးစေ့မရှိသည်အထိပင်။

ကောင်းကင်ကြီးကမသာယာသလို အိမ့်ကြေးမှုံမင်း၏စိတ်များလည်း ဇီယာအေးကစကားမပြောသည့်ရက်များ များပြားလာသောကြောင့်စိတ်တွေလည်းမကြည်လင်တော့ပေ။

တစ်ရက်မဟုတ်နှစ်ရက်မဟုတ်နဲ့ နဲနဲတော့များသွားပြီ။

အိမ်ကြေးမှုံမင်းနှုတ်ခမ်းကိုက်ကာမျက်နှာကြီးဆူပုတ်ရင်စပါးနင်းနေသည်ကို စပါးထမ်းလာသည့်ရှိုင်းမောင်မောင်ကမြင်တော့ တစ်ယောက်တည်းရယ်ကြဲကြဲဖြစ်ကာ ဆူပုတ်ကာနေသူအိမ့်ကြေးမှုံမင်းအားမေးရလေသည်။

စပါးထမ်းကာစပါးနင်းနေသည့်အိမ့်ကြေးမှုံမင်းအနီးအနားသို့ရှိုင်းမောင်မောင်ရောက်လာတော့ ထမ်းထားသော စပါးအထုံးအား စပါးနင်းသည့်တဲပေါ်ပစ်တင်ကာ

"ဘာဖြစ်လို့လဲ မ။”

နှုတ်ခမ်းကိုက်ကာတခြားတနေရာသို့ကြည့်၍စိတ်အလိုမကျသူ အိမ့်ကျေးမှုံမင်းအားမေးတော့ အိမ့်ကြေးမှုံမင်း သည်မျက်ထောင်ကပ်၍နှုတ်ခမ်းကိုက်ကာ ထိုသို့မေးသောရှိုင်းမောင်မောင်ထံသို့ လှည့်ကြည့်လာသည်။

ထိုသို့အကြည့်ခံရသောရှိုင်းမောင်မောင်ခမျာ ခြေဖျားလက်ဖျားပင်အေးလာလေသည်။

"ဘာ...ဘာဖြစ်တာလဲ မအိမ့်”

ရှိုင်းမောင်မောင် ထိုသို့မေးလိုက်တော့မှ အိမ့်ကြေးမှုံမင်း၏အသိစိတ်သည် မဆိုင်သူကို အဲ့လိုမလုပ်သင့်မှန်းအသိတရားဝင်လာသဖြင့် အိမ့်ကြေးမှုံမင်းခေါင်းတချက်ပြန်ခါလိုက်ကာ