like dandelions in the wind I Larry Stylinson I Tłumaczenie

Dzień osiemnasty

Chociaż burza kilkukrotnie obudziła nas tej nocy, to wciąż spałem lepiej niż kiedykolwiek w ostatnim czasie. Łóżko w hotelu jest zdecydowanie wygodniejsze od tego w vanie i, gdy otwarłem oczy o jedenastej, nie czułem żadnego bólu w plecach. 

Harry od jakiegoś czasu robi coś na telefonie i posyła mi uśmiech, gdy zauważa, że już nie śpię. - Dzień dobry - szepcze, odkładając komórkę. - Już myślałem, że nigdy się nie obudzisz. 

Potrząsam delikatnie głową i przecieram oczy. - Ile pieniędzy udało ci się zaoszczędzić dzięki podróży ze mną? 

Chłopak unosi brwi. - Niewiele, jak mam być szczery. Nie zabrałem ze sobą zbyt dużo. Czemu? 

Stękam cicho. - Cholernie chciałbym tu zostać na jeszcze jedną noc. 

Harry kiwa głową. - Jak chcesz. Jestem pewny, że jakoś damy radę. Może się zdarzyć, że będziesz musiał mi trochę pożyczyć, ale na pewno dostaniesz je z powrotem, jak już wrócimy. 

- Yay - wypalam z uśmiechem i całuję go w policzek. - Dziękuję. 

Brunet szeroko się uśmiecha, przyciągając mnie do normalnego pocałunku. Przez jakiś czas się przytulamy; cieszę się tym, że jego ręka obejmuje mnie w pasie, a jego dłoń spoczywa na moim brzuchu. 

- Coś mi się wydaje, że obudziłeś się zbyt późno, żeby zjeść śniadanie - mamrocze. 

- Zamiast tego lunch? - Wtulam się w niego jeszcze bardziej, rozkoszując się jego jabłkowym szamponem. 

- Jasne, czemu nie. Jakieś inne plany na dzisiaj?

Kręcę głową. - Masz jakiś pomysł?

- Nie - odpowiada. - Jeżeli ci to pasuje, to chciałbym zostać w pokoju. Nic nie robić. 

Przytakuję z drobnym uśmiechem. - Brzmi dobrze, jeśli o mnie chodzi. 

Siadam i rozciągam ramiona, a potem kark, czekając, aż delikatnie strzeli. - Ew - Harry jęczy, lekko uderzając mnie w ramię. - Nie rób tak. Połamiesz się kiedyś. 

Chłopak ciągnie mnie z powrotem w dół, tak że znowu jesteśmy twarzą w twarz, i z uśmiechem zaczyna ostrożnie gładzić mój policzek kciukiem. - Jesteś piękny - mówi cicho, zjeżdżając na moje włosy. Próbuję się nie zarumienić, gapiąc się w poduszkę obok zamiast na niego. Nie radzę sobie z komplementami. - Skarbie, możesz na mnie spojrzeć. Nie uciekaj za każdym razem, gdy powiem coś miłego. 

- Masz mnie - mamroczę, co wywołuje u niego lekki chichot. Delikatnie unosi mój podbródek, przez co jestem zmuszony do nawiązania kontaktu wzrokowego; do patrzenia w te zielone oczy, które sprawiają, że jednocześnie mam ochotę się w nich utopić i uciec spojrzeniem. 

Nikt nigdy nie zwracał się do mnie tak, jak Harry. Jasne, mówiono mi, że jestem atrakcyjny, przystojny albo wysportowany - kiedy oboje byliśmy pijani i całowaliśmy się gdzieś w klubie. Ale nikt nigdy nie powiedział mi, że jestem piękny. Nie w taki sposób. Patrząc na mnie, jakby rzeczywiście miał to na myśli. 

- Mówię prawdę. Nie wierzysz mi, mam rację? - pyta, siadając na mnie okrakiem. Jego usta są zawieszone tuż nad moimi, a chwilę później zaczyna obsypywać mnie drobnymi buziakami. - Jesteś cholernie zachwycający. Wiesz o tym? Myślę, że będę musiał ci to powtarzać codziennie, zaczynając od dzisiaj, dopóki tego nie zrozumiesz. Kocham twoje oczy - rzuca. - Mógłbym na nie patrzeć przez cały dzień. I twoje włosy. Są takie miękkie, że chciałbym w nich zakopać swoje ręce. A twoje... 

- Harry - przerywam mu, próbując go z siebie zrzucić. - Koniec.

Chłopak uśmiecha się do mnie łagodnie, muskając opuszkiem palca moją wargę, zanim ponownie mnie całuje. - Naprawdę nie potrafisz sobie radzić z komplementami, hm?