Mehmet Amca ile oğlu gitti ben de ahırdan çıkıp salona gidip gizlice olanları dinledim olanları dinlemek benim için çok zordu kelimeler döküldükçe kulağıma birer birer acı damlıyordu birden içeriden yüksek bir ses geldi bu gelen ses abimin sesiydi abim bir kahramandı sadece pelerini yoktu adı gibiydi o Şirin Şirin bakardı kardeşlerine ama bir tarafı hep hüzünlüydü bize hep şirin tarafını gösterirdi üzüldüğünü anlamayalım diye elinden gelen her şeyi yapardı bize bakarken özellikle de bana bakarken acı dolardı masum yüzü 5 kız kardeş arasından en çok bana güvenirdi bende onun güvenini boşa çıkarmamak için hep çalışırdım içten içe abime özenirdim hep kardeşlerimi korumaya çalışırdım abimin yüzüne baktığımda yüzündeki çizgilerin her birinde bir hikaye var gibiydi abim 1.90 boylarında esmer bıyıklı heybetli başı dik bir adamdı bir ortama girdiğinde hemen fark edilirdi onun kardeşi olduğumuzu bilen herkes bir uzak dururdu bizden abimin tek bakışı yeterdi insanların bizden uzak durmasına dışardakiler bilmez abimin o sert görüntüsünün altında yumuşak bir kalbi vardı ama o insanlara ters tarafını göstermek zorundaydı ona destek çıkan eşi hep yanındaydı yengem kendi halinde kendi hayatını çocuklarına adamış suskun sakin bir kadındı konuşmazdı pek 10 tane çocuğa bakmak yengem için çok zordu hayat yengem için hiçbir zaman kolay olmamıştı ama buna rağmen hiç of dediğini duymadım pes etmedi hiç abimin en büyük şansıda belkide yengemdi
