Babam olanları anneme anlattı annem baya sinirlendi neden para verdiniz neden yardım ettiniz diyerek bize sitem etti babam onlar çocuk onların ne günahı var babaları suçlu iyi ki yaptım iyi ki de verdim dedi annem ana yüreği derler ya ondan ötürü o adamla bağlantılı olan herkese istemsiz nefret duyuyordu ardan birkaç gün geçti benim de artık gitmem gerekiyordu biletleri aldık eşyalarımı hazırladım tam çıkıcaktım ki kayınpederim evi arayıp ben başsağlığına geleceğim sen gelme beraber döneriz dedi ben de bir şey diyemedim mecbur bekledim aradan yine iki üç gün geçti kayınpederim geldi o da taziye evinde iki üç gün kaldı daha sonra evden ayrılma zamanı geldi annemi babamı ailemi o halde bırakmak çok zor gelsede mecburdum evdeki herkese sarıldım kokladım hepsini abimle alıştığım bu evi abimsiz bırakıp çocuklarımı alarak kayınpederimle beraber gözüm arkada kala kala İstanbul'un yolunu tuttum bir gün sonra İstanbul'a vardık eve girdim yaklaşık dört ay sonra evimin kapısını açtım eve girmemle şok olmam bir oldu ev bıraktığım gibi değildi pislik içindeydi ayakkabılarıyla halılara basmışlardı eşyalarım eksikti her taraf darmadağınıktı evimin eski halinden eser yoktu zaten acım da vardı kimse toplamaya tenezzül bile etmemişti üstüne hor kullanmışlardı annem sağ olsun köyden beni uzun süre idare edecek kadar erzak vermişti oğlunun acısı olmasına rağmen kızını da unutmamış peynir et soğan köyde yetişen bütün gıdalardan koymuştu anneneydi işte bir oğlunu toprağa gömmüştü ama sağ kalan evlatları için hala mücadele veriyordu çocukları uyutup evi temizlemeye eşyalarımı yerleştirmeye başladım
